កិច្ចសម្ភាសន៏កំណត់ត្រានៃការចងចាំ
ឈួក វន្នី (កើតឆ្នាំ ១៩៥៧) មកពីខេត្តកំពង់ចាម
"ដូចអ្នករស់នៅទីក្រុងទាំងអស់ដែរខ្មែរក្រហមបានបង្ខំខ្ញុំឱ្យចាកចេញពីរាជធានីភ្នំពេញក្នុងខែមេសាឆ្នាំ ១៩៧៥ ខ្ញុំបានឃើញសាកសពជាច្រើននៅតាមផ្លូវទៅជំរុំការងារ។ នៅទីនោះខ្ញុំបានរៀបការដោយបង្ខំនៅទីនោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងរបបខ្មៅងងឹត។ គ្រប់ទីកន្លែងដែលខ្ញុំរត់ទៅខ្ញុំនឹងត្រូវស្លាប់” ។
"ដូចអ្នករស់នៅទីក្រុងទាំងអស់ដែរខ្មែរក្រហមបានបង្ខំខ្ញុំឱ្យចាកចេញពីរាជធានីភ្នំពេញក្នុងខែមេសាឆ្នាំ ១៩៧៥ ខ្ញុំបានឃើញសាកសពជាច្រើននៅតាមផ្លូវទៅជំរុំការងារ។ នៅទីនោះខ្ញុំបានរៀបការដោយបង្ខំនៅទីនោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងរបបខ្មៅងងឹត។ គ្រប់ទីកន្លែងដែលខ្ញុំរត់ទៅខ្ញុំនឹងត្រូវស្លាប់” ។
អ៊ា គឹមស្រ៊ុន (កើតឆ្នាំ ១៩៥៥) មកពីខេត្តកណ្តាល៖
“ ខ្ញុំមានបងប្អូនបួននាក់; ពីរនាក់បានស្លាប់ក្នុងរបបខ្មែរក្រហមព្រមទាំងឪពុកម្តាយ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវបរិយាយបង្ហាញពីភាពអត់ឃ្លានរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហមបែបណាទេ។ ខ្ញុំបានបួងសួងជារៀងរាល់ថ្ងៃ សង្ឃឹមថាខ្ញុំអាចទទួលបានអាហារបន្ថែម” ។
“ ខ្ញុំមានបងប្អូនបួននាក់; ពីរនាក់បានស្លាប់ក្នុងរបបខ្មែរក្រហមព្រមទាំងឪពុកម្តាយ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវបរិយាយបង្ហាញពីភាពអត់ឃ្លានរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហមបែបណាទេ។ ខ្ញុំបានបួងសួងជារៀងរាល់ថ្ងៃ សង្ឃឹមថាខ្ញុំអាចទទួលបានអាហារបន្ថែម” ។
ខាំ នីវណ្ណ (កើតឆ្នាំ ១៩៦៣) មកពីខេត្តស្ទឹងត្រែង៖
“ ទាហានខ្មែរក្រហមបានផ្តួលរំលំ លន់ណុលនៅឆ្នាំ ១៩៧៥ ។ ពួកគេបានដណ្តើមយកទីក្រុងភ្នំពេញ និងជម្លៀសប្រជាជនរបស់ខ្លួន។ គ្រួសារត្រូវបានបែកបាក់។ ខ្មែរក្រហមស្អប់មនុស្សដែលមានការអប់រំឬអ្នករស់នៅទីក្រុង និងបានបានសម្លាប់ពួកគេ”
“ ទាហានខ្មែរក្រហមបានផ្តួលរំលំ លន់ណុលនៅឆ្នាំ ១៩៧៥ ។ ពួកគេបានដណ្តើមយកទីក្រុងភ្នំពេញ និងជម្លៀសប្រជាជនរបស់ខ្លួន។ គ្រួសារត្រូវបានបែកបាក់។ ខ្មែរក្រហមស្អប់មនុស្សដែលមានការអប់រំឬអ្នករស់នៅទីក្រុង និងបានបានសម្លាប់ពួកគេ”
ខាន់ សុផាន់ (កើតឆ្នាំ ១៩៦១) មកពីខេត្តស្ទឹងត្រែង៖
៖“ បងប្រុសច្បងរបស់ខ្ញុំគឺជាទាហានខ្មែរក្រហម។ តែនោះមិនបានជួយរារាំងការស្លាប់របស់ប្អូនស្រីខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំបានឃើញពីរបៀបដែលឪពុកខ្ញុំត្រូវបានគេចងហើយយកទៅសម្លាប់។ នៅពេលនោះខ្ញុំដឹងថាគាត់នឹងមិនត្រលប់មកវិញទេ”
៖“ បងប្រុសច្បងរបស់ខ្ញុំគឺជាទាហានខ្មែរក្រហម។ តែនោះមិនបានជួយរារាំងការស្លាប់របស់ប្អូនស្រីខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំបានឃើញពីរបៀបដែលឪពុកខ្ញុំត្រូវបានគេចងហើយយកទៅសម្លាប់។ នៅពេលនោះខ្ញុំដឹងថាគាត់នឹងមិនត្រលប់មកវិញទេ”
ស៊ុន ទូច (កើតឆ្នាំ ១៩៦៦) មកពីខេត្តតាកែវ៖
>“ បេះដូងខ្ញុំឆេះនៅពេលណាដែលខ្ញុំគិតអំពីរបបប៉ុលពត។ ខ្ញុំស្ទើរតែបាត់បង់គ្រួសារទាំងមូល។ ក្មួយស្រីនិងក្មួយប្រុសខ្ញុំត្រូវបានគេសម្លាប់ដូចជាសត្វធាតុ។ ពូខ្ញុំជាជនជាតិម៉ូស្លីម។ គាត់ត្រូវបានគេបង្អត់អាហាររហូតដល់ស្លាប់ដោយសារតែសាសនារបស់គាត់ "
>“ បេះដូងខ្ញុំឆេះនៅពេលណាដែលខ្ញុំគិតអំពីរបបប៉ុលពត។ ខ្ញុំស្ទើរតែបាត់បង់គ្រួសារទាំងមូល។ ក្មួយស្រីនិងក្មួយប្រុសខ្ញុំត្រូវបានគេសម្លាប់ដូចជាសត្វធាតុ។ ពូខ្ញុំជាជនជាតិម៉ូស្លីម។ គាត់ត្រូវបានគេបង្អត់អាហាររហូតដល់ស្លាប់ដោយសារតែសាសនារបស់គាត់ "
ប៊ីត លន់ (កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥៣) មកពីខេត្តព្រៃវែង៖
“ ខ្ញុំត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យទៅនៅ“ កងចល័ត” ។ យើងត្រូវសាងសង់បណ្តាញស្រោចស្រព និងទំនប់ទឹក ១០ ម៉ែត្រក្នុងមួយថ្ងៃ។ វាពិតជាពិបាកចិត្តណាស់។ នៅរដូវភ្លៀងយើងក៏ត្រូវធ្វើស្រែដែរ។ ប្រសិនបើយើងមិនបានបំពេញកូតារបស់យើងទេយើងនឹងបាត់ខ្លួនក្នុងរយៈពេលពីរទៅបីថ្ងៃទៀត” ។
“ ខ្ញុំត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យទៅនៅ“ កងចល័ត” ។ យើងត្រូវសាងសង់បណ្តាញស្រោចស្រព និងទំនប់ទឹក ១០ ម៉ែត្រក្នុងមួយថ្ងៃ។ វាពិតជាពិបាកចិត្តណាស់។ នៅរដូវភ្លៀងយើងក៏ត្រូវធ្វើស្រែដែរ។ ប្រសិនបើយើងមិនបានបំពេញកូតារបស់យើងទេយើងនឹងបាត់ខ្លួនក្នុងរយៈពេលពីរទៅបីថ្ងៃទៀត” ។
ចាវ នី (កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥៣) មកពីខេត្តមាត់ជ្រូក៖
"ពូខ្ញុំ និងបងប្អូនបានច្បាំងនៅក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលកម្ពុជា មុនការប្រល័យពូជសាសន៍ខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំបានធ្វើការយ៉ាងលំបាកនៅវាលស្រែ។ ខ្ញុំត្រូវលួចអាហារ ដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារខ្ញុំ។ គ្មានថ្នាំទេ។ មនុស្សនៅជុំវិញខ្ញុំបានបាត់ខ្លួនជារៀងរាល់ថ្ងៃ” ។
"ពូខ្ញុំ និងបងប្អូនបានច្បាំងនៅក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលកម្ពុជា មុនការប្រល័យពូជសាសន៍ខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំបានធ្វើការយ៉ាងលំបាកនៅវាលស្រែ។ ខ្ញុំត្រូវលួចអាហារ ដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារខ្ញុំ។ គ្មានថ្នាំទេ។ មនុស្សនៅជុំវិញខ្ញុំបានបាត់ខ្លួនជារៀងរាល់ថ្ងៃ” ។
ជៀប សយ (កើតឆ្នាំ ១៩៤៧) មកពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំង៖
"ខ្ញុំបានរៀបការមានកូនពីរនាក់មុនរបបប៉ុលពត។ កូនទី ១ របស់ខ្ញុំបានស្លាប់ប្តីខ្ញុំបងប្រុសខ្ញុំនិងបងប្អូនស្រីបីនាក់ទៀតមិនបានរួចជីវិតទេ។ កុមារបានក្លាយជាទាហានកុមារ ពួកគេបានប្រឆាំងនឹងឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ»។
"ខ្ញុំបានរៀបការមានកូនពីរនាក់មុនរបបប៉ុលពត។ កូនទី ១ របស់ខ្ញុំបានស្លាប់ប្តីខ្ញុំបងប្រុសខ្ញុំនិងបងប្អូនស្រីបីនាក់ទៀតមិនបានរួចជីវិតទេ។ កុមារបានក្លាយជាទាហានកុមារ ពួកគេបានប្រឆាំងនឹងឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ»។
ចៀន សៅ (កើតឆ្នាំ ១៩៥៤) មកពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំង៖
“ ខ្ញុំចងចាំអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយបង្ខំរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ កម្មាភិបាលបានជ្រើសរើសប្រពន្ធឲ្យខ្ញុំ។ គូស្វាមីភរិយាចំនួន ៣០ គូបានរៀបការក្នុងយប់តែមួយ រួមទាំងបងប្រុសជីដូនមួយ និងមីងរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេមិនហៅវាថា“ អាពាហ៍ពិពាហ៍” ទេប៉ុន្តែជាពលីកម្ម” ។
“ ខ្ញុំចងចាំអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយបង្ខំរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ កម្មាភិបាលបានជ្រើសរើសប្រពន្ធឲ្យខ្ញុំ។ គូស្វាមីភរិយាចំនួន ៣០ គូបានរៀបការក្នុងយប់តែមួយ រួមទាំងបងប្រុសជីដូនមួយ និងមីងរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេមិនហៅវាថា“ អាពាហ៍ពិពាហ៍” ទេប៉ុន្តែជាពលីកម្ម” ។
សុះម៉ាត់ (កើតឆ្នាំ ១៩៦៤) មកពីខេត្តត្បូងឃ្មុំ៖
"ខ្ញុំជាម្តាយមានកូន ១៣ នាក់។ បន្ទាប់មកកូនខ្ញុំ ៧ នាក់បានស្លាប់។ នៅក្នុងកងការងារ យើងត្រូវធ្វើការពីម៉ោង ៦ ព្រឹកដល់ម៉ោង ១១ យប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ មានបបរតែបន្តិចបន្តួច។ មនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់ដោយគ្មានមូលហេតុ” ។
"ខ្ញុំជាម្តាយមានកូន ១៣ នាក់។ បន្ទាប់មកកូនខ្ញុំ ៧ នាក់បានស្លាប់។ នៅក្នុងកងការងារ យើងត្រូវធ្វើការពីម៉ោង ៦ ព្រឹកដល់ម៉ោង ១១ យប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ មានបបរតែបន្តិចបន្តួច។ មនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់ដោយគ្មានមូលហេតុ” ។
អ៊ាមយ៉េន (កើតឆ្នាំ ១៩៦៨) មកពីខេត្តតាកែវ
"នៅក្នុងកងការងារ មនុស្សធំនិងកុមាររស់នៅដាច់ដោយឡែកពីគ្នាក្នុងរបបខ្មែរក្រហមខ្ញុំត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យទៅជួបឪពុកម្តាយខ្ញុំតែពីរបីដងប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំបានលួចអាហារហើយត្រូវគេធ្វើទារុណកម្ម។ នេះខ្ញុំមិនអាចដោះស្រាយការឈឺចាប់នេះបានទេ។ រាងកាយរបស់ខ្ញុំនៅមានស្លាកស្នាមដល់សព្វថ្ងៃ”
"នៅក្នុងកងការងារ មនុស្សធំនិងកុមាររស់នៅដាច់ដោយឡែកពីគ្នាក្នុងរបបខ្មែរក្រហមខ្ញុំត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យទៅជួបឪពុកម្តាយខ្ញុំតែពីរបីដងប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំបានលួចអាហារហើយត្រូវគេធ្វើទារុណកម្ម។ នេះខ្ញុំមិនអាចដោះស្រាយការឈឺចាប់នេះបានទេ។ រាងកាយរបស់ខ្ញុំនៅមានស្លាកស្នាមដល់សព្វថ្ងៃ”
អែល ផាស (កើតឆ្នាំ ១៩៦៦) មកពីខេត្តត្បូងឃ្មុំ៖
"ការទម្លាក់គ្រាប់បែករបស់អាមេរិកបានបង្ខំប្រជាជនកម្ពុជាចេញពីភូមិរបស់ពួកគេ។ បន្ទាប់មកខ្មែរក្រហមបានៃម្លៀសប្រជាជនពីទីក្រុងហើយយើងត្រូវបានគេបញ្ជូនត្រឡប់ទៅជនបទវិញ។ ខ្ញុំកាត់សក់ខ្លី។ ខ្ញុំត្រូវបង្ខំអោយធ្វើការ និងលួចអាហារដើម្បីរស់” ។
"ការទម្លាក់គ្រាប់បែករបស់អាមេរិកបានបង្ខំប្រជាជនកម្ពុជាចេញពីភូមិរបស់ពួកគេ។ បន្ទាប់មកខ្មែរក្រហមបានៃម្លៀសប្រជាជនពីទីក្រុងហើយយើងត្រូវបានគេបញ្ជូនត្រឡប់ទៅជនបទវិញ។ ខ្ញុំកាត់សក់ខ្លី។ ខ្ញុំត្រូវបង្ខំអោយធ្វើការ និងលួចអាហារដើម្បីរស់” ។
គង់ស៊ីណែត (កើតឆ្នាំ ១៩៦៨) មកពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំង
ខ្ញុំបានស្នាក់នៅជាមួយជីដូនជីតារបស់ខ្ញុំដោយសារឪពុកម្តាយខ្ញុំធ្វើការឆ្ងាយពីផ្ទះ។ នៅពេលពួកគេត្រឡប់មកវិញឪពុកខ្ញុំត្រូវបានគេយកទៅសម្លាប់ចោល។ ខ្ញុំបានរត់ជាមួយម្តាយខ្ញុំ; យើងបានឃើញសាកសពជាច្រើនកំពុងធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីសុវត្ថិភាព»។
ខ្ញុំបានស្នាក់នៅជាមួយជីដូនជីតារបស់ខ្ញុំដោយសារឪពុកម្តាយខ្ញុំធ្វើការឆ្ងាយពីផ្ទះ។ នៅពេលពួកគេត្រឡប់មកវិញឪពុកខ្ញុំត្រូវបានគេយកទៅសម្លាប់ចោល។ ខ្ញុំបានរត់ជាមួយម្តាយខ្ញុំ; យើងបានឃើញសាកសពជាច្រើនកំពុងធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីសុវត្ថិភាព»។
មុយវួចលាង () មកពីខេត្តកណ្តាល
"ខ្ញុំបានរៀបការមុនពេលប៉ុលពតឡើងកាន់អំណាចខ្មែរក្រហមបានបង្ខំខ្ញុំឱ្យរៀបការម្តងទៀត។ យើងគ្មានបាយហូបទេដើម្បីរស់រានមានជីវិតពីការ បង្ខំឲ្យ ធ្វើការ ខ្ញុំហូបអ្វីដែលយើងរកបាន ឬលួចបើមានឱកាស។ យើងអាចត្រូវគេសម្លាប់ដោយសារសកម្មភាពទាំងនេះដោយងាយ” ។
"ខ្ញុំបានរៀបការមុនពេលប៉ុលពតឡើងកាន់អំណាចខ្មែរក្រហមបានបង្ខំខ្ញុំឱ្យរៀបការម្តងទៀត។ យើងគ្មានបាយហូបទេដើម្បីរស់រានមានជីវិតពីការ បង្ខំឲ្យ ធ្វើការ ខ្ញុំហូបអ្វីដែលយើងរកបាន ឬលួចបើមានឱកាស។ យើងអាចត្រូវគេសម្លាប់ដោយសារសកម្មភាពទាំងនេះដោយងាយ” ។
ពៅលីម () មកពីខេត្តកណ្តាល)៖
“ ខ្មែរក្រហមស្អប់យើងជនជាតិចាម (មូស្លីម) ។ ទាហានកាត់សក់ខ្ញុំដោយប្រើម៉ាស៊ីនកាត់សាច់។ យើងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យយំទេទោះបីយើងត្រូវគេរំលោភបំពានក៏ដោយ។ យើងត្រូវគេស្រែកហើយធ្វើបាបជាងឆ្កែទៅទៀត”
“ ខ្មែរក្រហមស្អប់យើងជនជាតិចាម (មូស្លីម) ។ ទាហានកាត់សក់ខ្ញុំដោយប្រើម៉ាស៊ីនកាត់សាច់។ យើងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យយំទេទោះបីយើងត្រូវគេរំលោភបំពានក៏ដោយ។ យើងត្រូវគេស្រែកហើយធ្វើបាបជាងឆ្កែទៅទៀត”
ហុងសាវ៉ាត (កើតឆ្នាំ ១៩៦៥) មកពីខេត្តកណ្តាល
“ ឪពុកខ្ញុំជាជនជាតិដើមភាគតិចព្នងដែលគាំទ្រប៉ុលពត។ ខ្មែរក្រហមបានបង្រៀនយើងពីរបៀបសម្លាប់“ សត្រូវរបស់អង្គការ” ។ បើខ្ញុំមិនសម្លាប់អ្នកផ្សេងទេគេនឹងសម្លាប់ខ្ញុំហើយ” ។
“ ឪពុកខ្ញុំជាជនជាតិដើមភាគតិចព្នងដែលគាំទ្រប៉ុលពត។ ខ្មែរក្រហមបានបង្រៀនយើងពីរបៀបសម្លាប់“ សត្រូវរបស់អង្គការ” ។ បើខ្ញុំមិនសម្លាប់អ្នកផ្សេងទេគេនឹងសម្លាប់ខ្ញុំហើយ” ។
ខៀវ សារ៉ាត់ (កើតឆ្នាំ ១៩៥៣) មកពីខេត្តកណ្តាល
ខ្ញុំបានច្បាំងនៅក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលពីឆ្នាំ ១៩៧៣ ។ នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាច យើងបានជួបសុបិន្តអាក្រក់។ ទោះបីជាខ្ញុំឈឺធ្ងន់ក៏ដោយ ក៏ខិតខំធ្វើការឪពុកខ្ញុំស្លាប់ដោយសារអត់អាហារ។ មនុស្សជាច្រើននៅជុំវិញយើងបានស្លាប់” ។
ខ្ញុំបានច្បាំងនៅក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលពីឆ្នាំ ១៩៧៣ ។ នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាច យើងបានជួបសុបិន្តអាក្រក់។ ទោះបីជាខ្ញុំឈឺធ្ងន់ក៏ដោយ ក៏ខិតខំធ្វើការឪពុកខ្ញុំស្លាប់ដោយសារអត់អាហារ។ មនុស្សជាច្រើននៅជុំវិញយើងបានស្លាប់” ។
គង់ គិមសាន (កើតឆ្នាំ ១៩៥០) មកពីខេត្តក្រុច
"នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាចគ្រប់គ្នាត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យធ្វើការនៅវាលស្រែ។ ខ្ញុំបានបែកពីម្តាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានក្លាយជាទាហានខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំពាក់ឯកសណ្ឋានរបស់ខ្ញុំរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៩” ។
"នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាចគ្រប់គ្នាត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យធ្វើការនៅវាលស្រែ។ ខ្ញុំបានបែកពីម្តាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានក្លាយជាទាហានខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំពាក់ឯកសណ្ឋានរបស់ខ្ញុំរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៩” ។
លី សារិទ្ធ (កើតឆ្នាំ ១៩៥៥) មកពីខេត្តកំពង់ចាម ៖
“ ឪពុករបស់ខ្ញុំត្រូវបានគេសន្មតថាជាជនជាតិវៀតណាម។ ខ្ញុំមិនបាន លឺអ្វីឡើយក្រៅពី ការដែលទាហានខ្មែរក្រហមបានយកគាត់ទៅធ្វើជាអ្នកអប់រំ។ ខ្ញុំមានអាហារតិចតួចពីរពេលក្នុងមួយថ្ងៃខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើការយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីសាងសង់ទំនប់នេះ។ មិនមានព្រះសង្ឃឬវត្តអារាមនោះទេ។ យើងត្រូវប្រឹងប្រែងធ្វើការបើមិនដូច្នេះទេយើងនឹងត្រូវគេសម្លាប់។ ខ្ញុំបានបាត់បង់ជីតារបស់ខ្ញុំ។
“ ឪពុករបស់ខ្ញុំត្រូវបានគេសន្មតថាជាជនជាតិវៀតណាម។ ខ្ញុំមិនបាន លឺអ្វីឡើយក្រៅពី ការដែលទាហានខ្មែរក្រហមបានយកគាត់ទៅធ្វើជាអ្នកអប់រំ។ ខ្ញុំមានអាហារតិចតួចពីរពេលក្នុងមួយថ្ងៃខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើការយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីសាងសង់ទំនប់នេះ។ មិនមានព្រះសង្ឃឬវត្តអារាមនោះទេ។ យើងត្រូវប្រឹងប្រែងធ្វើការបើមិនដូច្នេះទេយើងនឹងត្រូវគេសម្លាប់។ ខ្ញុំបានបាត់បង់ជីតារបស់ខ្ញុំ។
លោកសុំ ប៊ុនឈឿន(កើតឆ្នាំ ១៩៥៣) មកពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំង៖
“ ខ្ញុំធ្វើការចាប់ពីម៉ោង ៦៖៣០ ព្រឹកដល់ ១១ ព្រឹក រួចត្រឡប់ទៅធ្វើការម្តងទៀតរហូតដល់ម៉ោង ៥ ល្ងាច។ ក្រោយមកខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើការម្តងទៀតចាប់ពីម៉ោង ៦ ល្ងាចរហូតដល់ម៉ោង ១០ យប់។ ខ្ញុំមានតែបបរតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ គ្រួសារបងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំទាំងពីរត្រូវបានសម្លាប់។
“ ខ្ញុំធ្វើការចាប់ពីម៉ោង ៦៖៣០ ព្រឹកដល់ ១១ ព្រឹក រួចត្រឡប់ទៅធ្វើការម្តងទៀតរហូតដល់ម៉ោង ៥ ល្ងាច។ ក្រោយមកខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើការម្តងទៀតចាប់ពីម៉ោង ៦ ល្ងាចរហូតដល់ម៉ោង ១០ យប់។ ខ្ញុំមានតែបបរតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ គ្រួសារបងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំទាំងពីរត្រូវបានសម្លាប់។
ឈុំ អឿន () ខេត្តកំពង់ធំ។
“ ឪពុកខ្ញុំ និងខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយចលនាកុម្មុយនិស្តនៅឆ្នាំ ១៩៦៩ ។ ខ្មែរក្រហមបានសន្យាថានឹងមានភាពរុងរឿង និងសមភាពដល់ពួកយើងជាកសិករធម្មតា។ ខ្ញុំបានបែកគ្នាពីប្តីខ្ញុំ។ខ្ញុំស្ទើរតែគ្មានអាហារដើម្បីចិញ្ចឹមកូនខ្ញុំ។ នៅពេលយួនចូលមកដល់យើងបានភៀសខ្លួនទៅប្រទេសថៃ។
“ ឪពុកខ្ញុំ និងខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយចលនាកុម្មុយនិស្តនៅឆ្នាំ ១៩៦៩ ។ ខ្មែរក្រហមបានសន្យាថានឹងមានភាពរុងរឿង និងសមភាពដល់ពួកយើងជាកសិករធម្មតា។ ខ្ញុំបានបែកគ្នាពីប្តីខ្ញុំ។ខ្ញុំស្ទើរតែគ្មានអាហារដើម្បីចិញ្ចឹមកូនខ្ញុំ។ នៅពេលយួនចូលមកដល់យើងបានភៀសខ្លួនទៅប្រទេសថៃ។
ម៉ែនសារឿន (កើតឆ្នាំ ១៩៣៥)៖
"ខ្ញុំមានបងប្រុស ៤ នាក់ និងបងស្រី ៤ នាក់។ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំគឺជាទាហានខ្មែរក្រហម។ តែវាមិនបានជួយគ្រួសារខ្ញុំទេ សាច់ញាតិខ្ញុំស្ទើរតែទាំងអស់បានស្លាប់។ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការ ពិបាករាល់ថ្ងៃដោយគ្មានអាហារគ្រប់គ្រាន់។ កូនរបស់ខ្ញុំមិនអាចទៅសាលារៀនបានទេ ពួកគេត្រូវធ្វើការនៅកងកុមារ” ។
"ខ្ញុំមានបងប្រុស ៤ នាក់ និងបងស្រី ៤ នាក់។ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំគឺជាទាហានខ្មែរក្រហម។ តែវាមិនបានជួយគ្រួសារខ្ញុំទេ សាច់ញាតិខ្ញុំស្ទើរតែទាំងអស់បានស្លាប់។ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការ ពិបាករាល់ថ្ងៃដោយគ្មានអាហារគ្រប់គ្រាន់។ កូនរបស់ខ្ញុំមិនអាចទៅសាលារៀនបានទេ ពួកគេត្រូវធ្វើការនៅកងកុមារ” ។
ខូវហ៊ី (កើតឆ្នាំ ១៩៥៣)៖
"ខ្ញុំបានឈប់រៀនដោយសារសង្គ្រាមស៊ីវិល។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំជាកសិករ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានក្លាយជាទាហាន។ ខ្ញុំបានតស៊ូជាមួយខ្មែរក្រហមយ៉ាងខ្លាំងប្រឆាំងនឹងការឈ្លានពានរបស់វៀតណាមនៅទីបំផុត យើងបានចាញ់ហើយខ្ញុំបានបាត់បង់ជើងម្ងាង” ។
"ខ្ញុំបានឈប់រៀនដោយសារសង្គ្រាមស៊ីវិល។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំជាកសិករ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានក្លាយជាទាហាន។ ខ្ញុំបានតស៊ូជាមួយខ្មែរក្រហមយ៉ាងខ្លាំងប្រឆាំងនឹងការឈ្លានពានរបស់វៀតណាមនៅទីបំផុត យើងបានចាញ់ហើយខ្ញុំបានបាត់បង់ជើងម្ងាង” ។
ង៉ែតផានី () មកពីខេត្តកំពត)៖
"កាលខ្ញុំនៅក្មេងខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ ក្នុងសម័យសម្តេចសីហនុយើងក្រណាស់ខ្ញុំត្រូវឈប់រៀនដើម្បីជួយឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ នៅពេលដែលឧត្តមសេនីយ៍លន់នល់ឡើងកាន់អំណាចសង្គ្រាមស៊ីវិលកាន់តែខ្លាំងឡើងឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានភៀសខ្លួនទៅព្រៃដើម្បីចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម” ។
"កាលខ្ញុំនៅក្មេងខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ ក្នុងសម័យសម្តេចសីហនុយើងក្រណាស់ខ្ញុំត្រូវឈប់រៀនដើម្បីជួយឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ នៅពេលដែលឧត្តមសេនីយ៍លន់នល់ឡើងកាន់អំណាចសង្គ្រាមស៊ីវិលកាន់តែខ្លាំងឡើងឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានភៀសខ្លួនទៅព្រៃដើម្បីចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម” ។
រស់ភឿង () មកពីខេត្តកណ្តាល)
ខ្ញុំបានរៀនរហូតដល់ថ្នាក់ទី ៤ ខ្ញុំត្រូវបានបង្គាប់អោយចូលក្នុងជួរយោធាហើយបានបែកគ្នាពីឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដែលឃើញពួកគាត់ទៀតទេ។ ក្នុងកំឡុងពេលប្រយុទ្ធគ្នាខ្ញុំបានរងរបួសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ សំណាងណាស់ដែលនៅមានជីវិត។ មានសមមិត្តជាច្រើនទៀតត្រូវបានសម្លាប់” ។
ខ្ញុំបានរៀនរហូតដល់ថ្នាក់ទី ៤ ខ្ញុំត្រូវបានបង្គាប់អោយចូលក្នុងជួរយោធាហើយបានបែកគ្នាពីឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដែលឃើញពួកគាត់ទៀតទេ។ ក្នុងកំឡុងពេលប្រយុទ្ធគ្នាខ្ញុំបានរងរបួសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ សំណាងណាស់ដែលនៅមានជីវិត។ មានសមមិត្តជាច្រើនទៀតត្រូវបានសម្លាប់” ។
(អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបប៉ុលពតនៅខេត្តមណ្ឌលគិរី)
ជនរងគ្រោះទី ១៖ កាលខ្ញុំនៅក្មេង កម្ពុជាត្រូវបានគេទម្លាក់គ្រាប់បែក។ ប្រជាជនព្រួយបារម្ភថាពួកគេអាចស្លាប់។ ខ្មែរក្រហមបានមកដល់ហើយបានជម្លៀសប្រជាជនចេញពីទីក្រុង។ មនុស្សជាច្រើនអត់អាហាររហូតដល់ស្លាប់។ យើងបានធ្វើការជារៀងរាល់ថ្ងៃដោយគ្មានសម្រាក។
ជនរងគ្រោះទី ១៖ កាលខ្ញុំនៅក្មេង កម្ពុជាត្រូវបានគេទម្លាក់គ្រាប់បែក។ ប្រជាជនព្រួយបារម្ភថាពួកគេអាចស្លាប់។ ខ្មែរក្រហមបានមកដល់ហើយបានជម្លៀសប្រជាជនចេញពីទីក្រុង។ មនុស្សជាច្រើនអត់អាហាររហូតដល់ស្លាប់។ យើងបានធ្វើការជារៀងរាល់ថ្ងៃដោយគ្មានសម្រាក។
(អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបប៉ុលពតនៅខេត្តរតនគិរី)
យ៉េន ដុល (កើតឆ្នាំ ១៩៤៣) មកពីខេត្តតាកែវ
"ខ្ញុំមកពីគ្រួសារក្រីក្រ។ កុមារភាពរបស់ខ្ញុំមានការលំបាកខ្លាំង។ ខ្ញុំស្ទើរតែគ្មានការអប់រំ។ ខ្ញុំទើបតែបញ្ចប់ថ្នាក់ទី ១ នៅសាលាបន្ទាប់មកខ្ញុំស្ម័គ្រចិត្តចូលរួមជាមួយខ្មែរ ចលនាក្រហមខ្ញុំមានបងប្អូន ៥ នាក់ប៉ុន្តែពួកគេទាំងអស់ត្រូវបានសម្លាប់” ។
"ខ្ញុំមកពីគ្រួសារក្រីក្រ។ កុមារភាពរបស់ខ្ញុំមានការលំបាកខ្លាំង។ ខ្ញុំស្ទើរតែគ្មានការអប់រំ។ ខ្ញុំទើបតែបញ្ចប់ថ្នាក់ទី ១ នៅសាលាបន្ទាប់មកខ្ញុំស្ម័គ្រចិត្តចូលរួមជាមួយខ្មែរ ចលនាក្រហមខ្ញុំមានបងប្អូន ៥ នាក់ប៉ុន្តែពួកគេទាំងអស់ត្រូវបានសម្លាប់” ។
យិន សុផាត () ៖
"ក្នុងកំឡុងពេលសង្គ្រាមស៊ីវិលខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម។ ទោះបីជាខ្ញុំជាស្ត្រីក៏ដោយយើងត្រូវធ្វើការយ៉ាងខ្លាំង។ នៅពេលដែលយួនចូលមកខ្ញុំបានភៀសខ្លួនទៅព្រៃជាមួយមិត្តខ្ញុំ។ យើងឈឺធ្ងន់ ហើយឃ្លានខ្លាំង។ ទីបំផុតកាកបាទក្រហមបានជួយយើងចូលទៅប្រទេសថៃ។ នៅក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួនមានអាហារនិងថ្នាំពេទ្យ” ។
"ក្នុងកំឡុងពេលសង្គ្រាមស៊ីវិលខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម។ ទោះបីជាខ្ញុំជាស្ត្រីក៏ដោយយើងត្រូវធ្វើការយ៉ាងខ្លាំង។ នៅពេលដែលយួនចូលមកខ្ញុំបានភៀសខ្លួនទៅព្រៃជាមួយមិត្តខ្ញុំ។ យើងឈឺធ្ងន់ ហើយឃ្លានខ្លាំង។ ទីបំផុតកាកបាទក្រហមបានជួយយើងចូលទៅប្រទេសថៃ។ នៅក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួនមានអាហារនិងថ្នាំពេទ្យ” ។
ហុងហឿន () ពី៖
"ពេលខ្ញុំនៅក្មេងម្តាយខ្ញុំស្លាប់ខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយឪពុកខ្ញុំគាត់បានអោយខ្ញុំមានប្តីទោះបីខ្ញុំនៅក្មេងក៏ដោយ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧០-១៩៧២ គ្រួសារខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយ ចលនាខ្មែរក្រហម។ នៅពេលដែលយួនចូលមកក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៩ យើងបានភៀសខ្លួនទៅក្នុងព្រៃ ប្តីខ្ញុំនិងកូនខ្ញុំទាំងអស់បានស្លាប់។
"ពេលខ្ញុំនៅក្មេងម្តាយខ្ញុំស្លាប់ខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយឪពុកខ្ញុំគាត់បានអោយខ្ញុំមានប្តីទោះបីខ្ញុំនៅក្មេងក៏ដោយ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧០-១៩៧២ គ្រួសារខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយ ចលនាខ្មែរក្រហម។ នៅពេលដែលយួនចូលមកក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៩ យើងបានភៀសខ្លួនទៅក្នុងព្រៃ ប្តីខ្ញុំនិងកូនខ្ញុំទាំងអស់បានស្លាប់។
អ៊ុយ គីមលី () មកពីកោះកុងខេត្តកំពង់ឆ្នាំង)៖
"ខ្ញុំជានិស្សិតរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៦៧ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម។ នៅពេលនេះខ្មែរក្រហមនិងកុម្មុយនិស្តយួននៅតែជាសម្ព័ន្ធមិត្ត។ គ្រូពេទ្យវៀតកុងបានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យក្លាយជាគ្រូពេទ្យ” ។
"ខ្ញុំជានិស្សិតរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៦៧ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម។ នៅពេលនេះខ្មែរក្រហមនិងកុម្មុយនិស្តយួននៅតែជាសម្ព័ន្ធមិត្ត។ គ្រូពេទ្យវៀតកុងបានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យក្លាយជាគ្រូពេទ្យ” ។
អ៉ឹត ប៊ុនរឿន () មកពីខេត្តរតនគីរី)៖
"គ្រួសារខ្ញុំក្រណាស់យើងមិនមានសត្វគោក្របីទេ។ ខ្ញុំមិនអាចជួយពួកគេរកប្រាក់បានទេព្រោះខ្ញុំនៅក្មេងពេក។ នៅសម័យខ្មែរក្រហម បង្ខំយើងឱ្យទៅទីជនបទ។ ពួកគេបានឱ្យខ្ញុំធ្វើការយ៉ាងលំបាកដែលខ្ញុំបានភៀសខ្លួនទៅព្រៃ” ។
"គ្រួសារខ្ញុំក្រណាស់យើងមិនមានសត្វគោក្របីទេ។ ខ្ញុំមិនអាចជួយពួកគេរកប្រាក់បានទេព្រោះខ្ញុំនៅក្មេងពេក។ នៅសម័យខ្មែរក្រហម បង្ខំយើងឱ្យទៅទីជនបទ។ ពួកគេបានឱ្យខ្ញុំធ្វើការយ៉ាងលំបាកដែលខ្ញុំបានភៀសខ្លួនទៅព្រៃ” ។
ព្រាប សារី (កើតឆ្នាំ ១៩៥០) មកពីខេត្តកំពត
"ខ្ញុំជាសិស្សពូកែកាលពីខ្ញុំនៅក្មេង។ ខ្ញុំធ្លាប់រស់នៅក្នុងព្រះវិហារដោយទទួលបានការអប់រំពីព្រះសង្ឃក្រោយមកខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយចលនាខ្មែរក្រហមនិង ខ្ញុំបានធ្វើការឱ្យមេស្រុកខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំបានក្លាយជាមេបញ្ជាការ។ នេះជារបៀបដែលខ្ញុំបានរួចជីវិត” ។
"ខ្ញុំជាសិស្សពូកែកាលពីខ្ញុំនៅក្មេង។ ខ្ញុំធ្លាប់រស់នៅក្នុងព្រះវិហារដោយទទួលបានការអប់រំពីព្រះសង្ឃក្រោយមកខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយចលនាខ្មែរក្រហមនិង ខ្ញុំបានធ្វើការឱ្យមេស្រុកខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំបានក្លាយជាមេបញ្ជាការ។ នេះជារបៀបដែលខ្ញុំបានរួចជីវិត” ។
ជូ សារុន (កើតឆ្នាំ ១៩៤៥) មកពីខេត្តកំពង់ធំ៖
"ខ្ញុំបានសិក្សាភាសាបារាំងតាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំត្រូវបានគេជម្លៀសចេញពីទីក្រុងខ្មែរក្រហមបានផ្តល់ការបណ្តុះបណ្តាលពិសេសដល់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានរៀនពីរបៀបធ្វើ ថ្នាំពេទ្យ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ ខ្ញុំបានតស៊ូជាមួយបងប្រុសខ្ញុំ។ គាត់ត្រូវគេសម្លាប់” ។
"ខ្ញុំបានសិក្សាភាសាបារាំងតាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំត្រូវបានគេជម្លៀសចេញពីទីក្រុងខ្មែរក្រហមបានផ្តល់ការបណ្តុះបណ្តាលពិសេសដល់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានរៀនពីរបៀបធ្វើ ថ្នាំពេទ្យ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ ខ្ញុំបានតស៊ូជាមួយបងប្រុសខ្ញុំ។ គាត់ត្រូវគេសម្លាប់” ។
ណង សារឹម មកពីខេត្តកំពង់ស្ពឺ៖
"ឪពុកខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហមព្រោះគាត់ជាឧក្រិដ្ឋជនដែលគេតាមចាប់ខ្លួន។ ប្រាក់រង្វាន់ ២៥០០ រៀលបើចាប់គាត់បាន។ ដំបូងខ្ញុំមិនចង់ក្លាយជាទាហានក្រហមទេ ព្រោះខ្ញុំជាក្មេងស្រីប៉ុន្តែបន្ទាប់មកខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរចិត្ត។
"ឪពុកខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហមព្រោះគាត់ជាឧក្រិដ្ឋជនដែលគេតាមចាប់ខ្លួន។ ប្រាក់រង្វាន់ ២៥០០ រៀលបើចាប់គាត់បាន។ ដំបូងខ្ញុំមិនចង់ក្លាយជាទាហានក្រហមទេ ព្រោះខ្ញុំជាក្មេងស្រីប៉ុន្តែបន្ទាប់មកខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរចិត្ត។
ជុំ វន (កើតឆ្នាំ ១៩៥៤) មកពីខេត្តកំពត
"ឪពុកខ្ញុំស្លាប់តាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង។ ខ្ញុំបានជួយម្តាយខ្ញុំធ្វើស្រែ។ វាគឺជាពេលដែលសហរដ្ឋអាមេរិកចាប់ផ្តើមបំផ្ទុះគ្រាប់បែកនៅកម្ពុជាដោយសម្ងាត់។ ខ្ញុំបានសំរេចចិត្ត ចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហមក្នុងនាមជាទាហាន។ ជាមធ្យម ៥០-៦០ នាក់នៃសមមិត្តរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់ក្នុងមួយថ្ងៃនៅក្នុងការប្រយុទ្ធគ្នា” ។
"ឪពុកខ្ញុំស្លាប់តាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង។ ខ្ញុំបានជួយម្តាយខ្ញុំធ្វើស្រែ។ វាគឺជាពេលដែលសហរដ្ឋអាមេរិកចាប់ផ្តើមបំផ្ទុះគ្រាប់បែកនៅកម្ពុជាដោយសម្ងាត់។ ខ្ញុំបានសំរេចចិត្ត ចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហមក្នុងនាមជាទាហាន។ ជាមធ្យម ៥០-៦០ នាក់នៃសមមិត្តរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់ក្នុងមួយថ្ងៃនៅក្នុងការប្រយុទ្ធគ្នា” ។
ឡុងកេត (កើតឆ្នាំ ១៩៣៧) ពី៖
"ខ្ញុំបានក្លាយជាព្រះសង្ឃក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៩ ក្នុងកំឡុងសង្គ្រាមស៊ីវិលខ្ញុំបានឃើញការឈឺចាប់និងការស្លាប់ជាច្រើន។ ខ្ញុំបានសឹក ហើយបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម .. អាវុធរបស់យើង រថក្រោះនិងគ្រាប់រំសេវត្រូវបាននាំចូលពីប្រទេសចិន។ នៅពេលវៀតណាមចូលមកខ្ញុំបានរត់គេចខ្លួន” ។
"ខ្ញុំបានក្លាយជាព្រះសង្ឃក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៩ ក្នុងកំឡុងសង្គ្រាមស៊ីវិលខ្ញុំបានឃើញការឈឺចាប់និងការស្លាប់ជាច្រើន។ ខ្ញុំបានសឹក ហើយបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម .. អាវុធរបស់យើង រថក្រោះនិងគ្រាប់រំសេវត្រូវបាននាំចូលពីប្រទេសចិន។ នៅពេលវៀតណាមចូលមកខ្ញុំបានរត់គេចខ្លួន” ។
ជិន រួន (កើតឆ្នាំ ១៩៤៩) មកពីខេត្តក្រចេះ
“ ទាំងឪពុកម្តាយខ្ញុំទាំងពីរបានស្លាប់។ ក្នុងនាមជាក្មេងកំព្រាខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងការតស៊ូព្រោះខ្ញុំគិតថាវានឹងផ្តល់គោលបំណងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានជួបប្រទះការវាយឆ្មក់ជាច្រើននិងបានរងរបួសជាច្រើនដង។ ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំមិនបោះបង់ការប្រយុទ្ធទេរហូតដល់ការបរាជ័យបស់ខ្មែរក្រហមនៅឆ្នាំ ១៩៧៩” ។
“ ទាំងឪពុកម្តាយខ្ញុំទាំងពីរបានស្លាប់។ ក្នុងនាមជាក្មេងកំព្រាខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងការតស៊ូព្រោះខ្ញុំគិតថាវានឹងផ្តល់គោលបំណងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានជួបប្រទះការវាយឆ្មក់ជាច្រើននិងបានរងរបួសជាច្រើនដង។ ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំមិនបោះបង់ការប្រយុទ្ធទេរហូតដល់ការបរាជ័យបស់ខ្មែរក្រហមនៅឆ្នាំ ១៩៧៩” ។
ឌីជេ ស្តី () ពី
"ខ្ញុំជាអ្នកសំដែងកុមារខ្មែរក្រហមច្រៀងចំរៀងឃោសនាក្នុងពិធីផ្សេងៗ។ ក្នុងទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៨០ ខ្ញុំបានរៀនភាសារុស្ស៊ីដំបូងបន្ទាប់មកភាសាអង់គ្លេសខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នករ៉េបដំបូងគេនៅកម្ពុជាដែលបានអប់រំមនុស្សជំនាន់ថ្មីអំពីខ្មែរក្រហម និងកេរដំណែលរបស់ពួកគេ” ។
"ខ្ញុំជាអ្នកសំដែងកុមារខ្មែរក្រហមច្រៀងចំរៀងឃោសនាក្នុងពិធីផ្សេងៗ។ ក្នុងទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៨០ ខ្ញុំបានរៀនភាសារុស្ស៊ីដំបូងបន្ទាប់មកភាសាអង់គ្លេសខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នករ៉េបដំបូងគេនៅកម្ពុជាដែលបានអប់រំមនុស្សជំនាន់ថ្មីអំពីខ្មែរក្រហម និងកេរដំណែលរបស់ពួកគេ” ។
សិល្បករខ្មែរនិយាយ
ជុំម៉ី () ពី៖
"ខ្ញុំគឺជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សប្រាំពីរនាក់ដែលនៅរស់រានមានជីវិតពីការជាប់ឃុំឃាំងក្នុងរបបខ្មែរក្រហមនៅក្នុងជំរំស -២១ ទួលស្លែងដែលអ្នកទោស ២០.០០០ នាក់ដែលភាគច្រើនជាជនជាតិខ្មែរត្រូវបានបញ្ជូនទៅប្រហារជីវិត។ ជាអតីតមេកានិចធ្វើការនៅភ្នំពេញ ខ្ញុំត្រូវបានគេនាំទៅពន្ធនាគារនៅថ្ងៃទី ២៨ ខែតុលាឆ្នាំ ១៩៧៨។ អស់រយៈពេល ១២ ថ្ងៃខ្ញុំត្រូវបានគេធ្វើទារុណកម្មព្រោះអ្នកសួរចម្លើយព្យាយាមធ្វើឱ្យខ្ញុំសារភាពថាបានធ្វើចារកម្មឱ្យអាមេរិក និងរុស្ស៊ី” ។
"ខ្ញុំគឺជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សប្រាំពីរនាក់ដែលនៅរស់រានមានជីវិតពីការជាប់ឃុំឃាំងក្នុងរបបខ្មែរក្រហមនៅក្នុងជំរំស -២១ ទួលស្លែងដែលអ្នកទោស ២០.០០០ នាក់ដែលភាគច្រើនជាជនជាតិខ្មែរត្រូវបានបញ្ជូនទៅប្រហារជីវិត។ ជាអតីតមេកានិចធ្វើការនៅភ្នំពេញ ខ្ញុំត្រូវបានគេនាំទៅពន្ធនាគារនៅថ្ងៃទី ២៨ ខែតុលាឆ្នាំ ១៩៧៨។ អស់រយៈពេល ១២ ថ្ងៃខ្ញុំត្រូវបានគេធ្វើទារុណកម្មព្រោះអ្នកសួរចម្លើយព្យាយាមធ្វើឱ្យខ្ញុំសារភាពថាបានធ្វើចារកម្មឱ្យអាមេរិក និងរុស្ស៊ី” ។
ភស្តុតាងរូបថត
Neang Sakhan
As a victim under the Khmer Rouge regime, I suffered evacuating from Phnom Penh, being tortured both physically and mentally, starving, forced to work, being separated from my parents and siblings, witnessed unjust killings, prohibited from all kinds of rights and freedom, elimination of religion…etc. I advise the next generations to learn clearly the history and to unite courageously and fairly, in order to prevent 3 year-8 month- 20 day regime from recurrence.
Som Chann
Life under the Khmer Rouge regime was very painful such as 10 of my siblings, nieces and nephews were killed. I was arrested and detained for two months in prison. They beat me and I got a head injury and a broken leg, which made me a disabled person. Finally, I filed a complaint with the Khmer Rouge tribunal to find justice and to not let the next generation imitate it.
Yi Sokhun
During the Pol Pot regime, my suffering was that they forced me to be cow and to plow in the rice field, they hit me the same as animals, and deprived me of food. Message the youth is that must study on the history of Khmer Rouge, help educating the youth to join in social work.
Orn Lyheng
During the Pol Pot regime, I was 7-month pregnant and was ordered to paddle the water wheel, carry cow dung, and got nothing to eat. They gave me one ladle of porridge mixed with corn. Six months after delivering my baby, my husband was brought to be killed. A half month later, they prepared to bring me for execution with 20 other people, but then they released me to go back without reason. Advise the young generations to understand about the Pol Pot regime, it was very miserable.
Yim Kimly
Two of my siblings were taken by bus to be killed. My sister-in-law was executed during her pregnancy and the entire family of my aunt was murdered as well. The Khmer Rouge offered a small portion of corn and ordered you to work beyond strengths. I suggest the next generations to help the country keeping peace and not let war happen again.
Chan Pha
I want the next generations to know about my suffering through the Khmer Rouge regime - for example I was forced to carry soil, dig canals, transplant rice, I was offered only three gram of rice per day to eat, I was not allowed to meet my parents and siblings. Not only that, my younger sister was sent to be killed at Tuol Sleng prison. I suggest the next generations to do whatever it takes to prevent the Pol Pot regime from recurrence because it was a brutal regime. I want the young generations to know about the Pol Pot regime, learn to wake up, be solidary, and study hard.
In Veng
During the Khmer Rouge regime, my father was taken for execution because he was accused of betraying Angkar, and my younger brother was tortured by forcing to plunge his hand into a lamp that was lit up. Whereas my older brother was mistreated in prison and starved to death. Finally, I want to advise the youth as well as the next Khmer generations to know about the suffering during the Khmer Rouge regime and do not let this regime happen again. We must be united and have solidarity.
Lang Toem
During the Khmer Rouge regime, I was a child who was forced to overwork and was offered inadequate food to eat. I lost my uncle who was sent to be killed in the Boueng Cheug Ek area. I suggest the next Khmer generations to study hard, have morality towards the nation, and as well as to prevent the Khmer Rouge regime from recurrence.
Hing Phon
I want the young generations to know how miserable it was during the Khmer Rouge regime. I was forced to carry soil, build dams, harvest rice without time to rest. They limited to mill 14 Tao of rice per day. I advise the next generations learn to struggle, have solidarity, do not act the same as during the Khmer Rouge era.
Nut Moul
When I saw the mass graves for the first time at the age of 10, this horrible picture is stuck in my mind. I cannot erase it. I do not want Cambodian youth to see what I saw. I can still hear the screams of those who were tortured and killed. I am suffering from severe trauma.
បណ្ណសារកំណត់ត្រានៃការចងចាំ
រឿងរ៉ាវអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម៖ ភាពយន្តឯកសាររបស់អ៊ុចស៊ុនឡាយ
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
រឿងរ៉ាវអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម៖ ភាពយន្តឯកសាររបស់ថាន់ ធីម
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
រឿងរ៉ាវអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម៖ ភាពយន្តឯកសាររបស់ ម៉ើ ពៅ
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
រឿងរ៉ាវអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម៖ ភាពយន្តឯកសាររបស់ ស៊ូ សុធាវី
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
គម្រោង "ខ្យល់" - សំភាសន៍ជាមួយវិចិត្រករជនជាតិអាឡឺម៉ង់Günther Uecker
វិចិត្រករជនជាតិអាឡឺម៉ង់ដ៏ល្បីល្បាញGünther Uecker (កើតឆ្នាំ ១៩៣០) បានធ្វើដំណើរមកប្រទេសកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៣ ដើម្បីស្វែងយល់ពីវប្បធម៌ខ្មែរ។ ផ្តើមចេញពីរូបភាពជញ្ជាំងគុក និងរូបគំនូរធ្វើទារុណកម្ម និងឃាតកម្មលោកGünther Uecker បានផលិត វដ្តនៃស្នាដៃរបស់គាត់គឺ ខ្យល់នៃព្រលឹងអ្នកស្លាប់សម្រាប់កុមារកម្ពុជា (“ Wind der Seelen der Toten, für die Kinder der Khmer”) ។ នេះគឺជាបទសម្ភាសន៍ជាមួយ Guether Uecker ដឹកនាំដោយវេជ្ជបណ្ឌិត Johannes Odenthal មកពីបណ្ឌិតសភាសិល្បៈប៊ែរឡាំង។ វាបានភ្ជាប់មកជាមួយការតាំងពិពណ៌ផ្ទះមេត្តាក្នុងឆ្នាំ ២០១៥ ក៏ដូចជាការបង្ហាញនូវកន្លែងចងចាំប្រល័យពូជសាសន៍កម្ពុជា“ ទួលស្លែង” ឆ្នាំ ២០១៨ ។
វិចិត្រករជនជាតិអាឡឺម៉ង់ដ៏ល្បីល្បាញGünther Uecker (កើតឆ្នាំ ១៩៣០) បានធ្វើដំណើរមកប្រទេសកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៣ ដើម្បីស្វែងយល់ពីវប្បធម៌ខ្មែរ។ ផ្តើមចេញពីរូបភាពជញ្ជាំងគុក និងរូបគំនូរធ្វើទារុណកម្ម និងឃាតកម្មលោកGünther Uecker បានផលិត វដ្តនៃស្នាដៃរបស់គាត់គឺ ខ្យល់នៃព្រលឹងអ្នកស្លាប់សម្រាប់កុមារកម្ពុជា (“ Wind der Seelen der Toten, für die Kinder der Khmer”) ។ នេះគឺជាបទសម្ភាសន៍ជាមួយ Guether Uecker ដឹកនាំដោយវេជ្ជបណ្ឌិត Johannes Odenthal មកពីបណ្ឌិតសភាសិល្បៈប៊ែរឡាំង។ វាបានភ្ជាប់មកជាមួយការតាំងពិពណ៌ផ្ទះមេត្តាក្នុងឆ្នាំ ២០១៥ ក៏ដូចជាការបង្ហាញនូវកន្លែងចងចាំប្រល័យពូជសាសន៍កម្ពុជា“ ទួលស្លែង” ឆ្នាំ ២០១៨ ។
បំបែកភាពស្ងៀមស្ងាត់៖ សន្និសិទចងចាំនៅភ្នំពេញឆ្នាំ ២០១២
កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីដោះស្រាយអំពើហឹង្សារដែលកើនឡើងក្នុងរយៈពេលមួយទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ នាំមកនូវការកើនឡើងនូវពេលវេលា និងធនធានដែលត្រូវបានវិនិយោគក្នុងការចងចាំដោយភាគីពាក់ព័ន្ធផ្សេងៗគ្នា។ នៅពេលយើងចាប់ផ្តើមសម្លឹងមើលបន្ថែមទៀតទៅលើយន្តការ
កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីដោះស្រាយអំពើហឹង្សារដែលកើនឡើងក្នុងរយៈពេលមួយទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ នាំមកនូវការកើនឡើងនូវពេលវេលា និងធនធានដែលត្រូវបានវិនិយោគក្នុងការចងចាំដោយភាគីពាក់ព័ន្ធផ្សេងៗគ្នា។ នៅពេលយើងចាប់ផ្តើមសម្លឹងមើលបន្ថែមទៀតទៅលើយន្តការ
របាយការណ៍ទូរទស្សន៍៖ គម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” ដែលចាប់ផ្តើមដោយទូរទស្សន៍ទទក -
អស់រយៈពេលជាងមួយភាគបួននៃសតវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនកម្ពុជាបានរង់ចាំយុត្តិធម៌។ សាលាក្តីខ្មែរក្រហមដែលកំពុងដំណើរការនៅអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (អវតក) មានគោលបំណងផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ប្រជាជនកម្ពុជាអ្នកដែលបានស្លាប់និងអ្នកដែលនៅរស់រានមានជីវិត។ ប៉ុន្តែការសាកល្បងនេះក៏សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ថ្មីផងដែរ ដើម្បីអប់រំយុវជនកម្ពុជាអំពីជំពូកដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥ មកសមាគមវប្បធម៌កម្ពុជា-អាឡឺម៉ង់ ផ្ទះមេត្តា និងដៃគូផ្សេងៗកំពុងដំណើរការគម្រោងល្ខោនអប់រំថ្មី អណ្តើកក្លាហាន។
អស់រយៈពេលជាងមួយភាគបួននៃសតវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនកម្ពុជាបានរង់ចាំយុត្តិធម៌។ សាលាក្តីខ្មែរក្រហមដែលកំពុងដំណើរការនៅអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (អវតក) មានគោលបំណងផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ប្រជាជនកម្ពុជាអ្នកដែលបានស្លាប់និងអ្នកដែលនៅរស់រានមានជីវិត។ ប៉ុន្តែការសាកល្បងនេះក៏សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ថ្មីផងដែរ ដើម្បីអប់រំយុវជនកម្ពុជាអំពីជំពូកដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥ មកសមាគមវប្បធម៌កម្ពុជា-អាឡឺម៉ង់ ផ្ទះមេត្តា និងដៃគូផ្សេងៗកំពុងដំណើរការគម្រោងល្ខោនអប់រំថ្មី អណ្តើកក្លាហាន។
របាយការណ៍ទូរទស្សន៍៖ គម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” ដែលចាប់ផ្តើមដោយទូរទស្សន៍SEATV -
អស់រយៈពេលជាងមួយភាគបួននៃសតវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនកម្ពុជាបានរង់ចាំយុត្តិធម៌។ សាលាក្តីខ្មែរក្រហមដែលកំពុងដំណើរការនៅអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (អវតក) មានគោលបំណងផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ប្រជាជនកម្ពុជាអ្នកដែលបានស្លាប់និងអ្នកដែលនៅរស់រានមានជីវិត។ ប៉ុន្តែការសាកល្បងនេះក៏សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ថ្មីផងដែរ ដើម្បីអប់រំយុវជនកម្ពុជាអំពីជំពូកដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥ មកសមាគមវប្បធម៌កម្ពុជា-អាឡឺម៉ង់ ផ្ទះមេត្តា និងដៃគូផ្សេងៗកំពុងដំណើរការគម្រោងល្ខោនអប់រំថ្មី អណ្តើកក្លាហាន។
អស់រយៈពេលជាងមួយភាគបួននៃសតវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនកម្ពុជាបានរង់ចាំយុត្តិធម៌។ សាលាក្តីខ្មែរក្រហមដែលកំពុងដំណើរការនៅអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (អវតក) មានគោលបំណងផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ប្រជាជនកម្ពុជាអ្នកដែលបានស្លាប់និងអ្នកដែលនៅរស់រានមានជីវិត។ ប៉ុន្តែការសាកល្បងនេះក៏សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ថ្មីផងដែរ ដើម្បីអប់រំយុវជនកម្ពុជាអំពីជំពូកដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥ មកសមាគមវប្បធម៌កម្ពុជា-អាឡឺម៉ង់ ផ្ទះមេត្តា និងដៃគូផ្សេងៗកំពុងដំណើរការគម្រោងល្ខោនអប់រំថ្មី អណ្តើកក្លាហាន។
របាយការណ៍ទូរទស្សន៍៖ គម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” ដែលចាប់ផ្តើមដោយទូរទស្សន៍CNC -
អស់រយៈពេលជាងមួយភាគបួននៃសតវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនកម្ពុជាបានរង់ចាំយុត្តិធម៌។ សាលាក្តីខ្មែរក្រហមដែលកំពុងដំណើរការនៅអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (អវតក) មានគោលបំណងផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ប្រជាជនកម្ពុជាអ្នកដែលបានស្លាប់និងអ្នកដែលនៅរស់រានមានជីវិត។ ប៉ុន្តែការសាកល្បងនេះក៏សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ថ្មីផងដែរ ដើម្បីអប់រំយុវជនកម្ពុជាអំពីជំពូកដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥ មកសមាគមវប្បធម៌កម្ពុជា-អាឡឺម៉ង់ ផ្ទះមេត្តា និងដៃគូផ្សេងៗកំពុងដំណើរការគម្រោងល្ខោនអប់រំថ្មី អណ្តើកក្លាហាន។
អស់រយៈពេលជាងមួយភាគបួននៃសតវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនកម្ពុជាបានរង់ចាំយុត្តិធម៌។ សាលាក្តីខ្មែរក្រហមដែលកំពុងដំណើរការនៅអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (អវតក) មានគោលបំណងផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ប្រជាជនកម្ពុជាអ្នកដែលបានស្លាប់និងអ្នកដែលនៅរស់រានមានជីវិត។ ប៉ុន្តែការសាកល្បងនេះក៏សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ថ្មីផងដែរ ដើម្បីអប់រំយុវជនកម្ពុជាអំពីជំពូកដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥ មកសមាគមវប្បធម៌កម្ពុជា-អាឡឺម៉ង់ ផ្ទះមេត្តា និងដៃគូផ្សេងៗកំពុងដំណើរការគម្រោងល្ខោនអប់រំថ្មី អណ្តើកក្លាហាន។
ពិធីករ MC Curly ជាមួយ សាស្ត្រាចារ្យឃិនស្គី - វីដេអូចម្រៀងប៉ុលពត
អង្គការ POL POT គឺជាចម្រៀងដែលនិពន្ធដោយតារាចម្រៀងរ៉េបជនជាតិកម្ពុជាឈ្មោះMC Curly កុសល ដូង។ តន្ត្រីនេះត្រូវបានផលិតដោយសាស្រ្តាចារ្យគីនស្គីស្គាល់ថា យ៉ាន រ៉ូប៊ឺតម៉ាឡឺរ ចំណងជើងបទចម្រៀងនេះបង្ហាញផ្លូវដ៏គួរឱ្យទាក់ទាញមួយនៃការដួលរលំនៃសម័យក្រោយសង្គ្រាមជាមួយការធ្វើសមាហរណកម្មអនាធិបតេយ្យនៃប្រទេសកម្ពុជានៅក្នុងលំដាប់សេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកថ្មី។ វីដេអូនេះដឹកនាំដោយហ្សង់ម៉ាធីស និងថតនៅលើកញ្ចក់អេក្រង់ពណ៌បៃតងដោយម៉ាកអ៊ីប៊ែលនៅស្ទូឌីយោទូរទស្សន៍អប្សរារាជធានីភ្នំពេញ។ ហ្សង់ម៉ាត់ទីសផលិតវីដេអូខ្សែភាពយន្ត នៅផ្ទះមេតាភ្នំពេញនៅលើ After Effects ។
អង្គការ POL POT គឺជាចម្រៀងដែលនិពន្ធដោយតារាចម្រៀងរ៉េបជនជាតិកម្ពុជាឈ្មោះMC Curly កុសល ដូង។ តន្ត្រីនេះត្រូវបានផលិតដោយសាស្រ្តាចារ្យគីនស្គីស្គាល់ថា យ៉ាន រ៉ូប៊ឺតម៉ាឡឺរ ចំណងជើងបទចម្រៀងនេះបង្ហាញផ្លូវដ៏គួរឱ្យទាក់ទាញមួយនៃការដួលរលំនៃសម័យក្រោយសង្គ្រាមជាមួយការធ្វើសមាហរណកម្មអនាធិបតេយ្យនៃប្រទេសកម្ពុជានៅក្នុងលំដាប់សេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកថ្មី។ វីដេអូនេះដឹកនាំដោយហ្សង់ម៉ាធីស និងថតនៅលើកញ្ចក់អេក្រង់ពណ៌បៃតងដោយម៉ាកអ៊ីប៊ែលនៅស្ទូឌីយោទូរទស្សន៍អប្សរារាជធានីភ្នំពេញ។ ហ្សង់ម៉ាត់ទីសផលិតវីដេអូខ្សែភាពយន្ត នៅផ្ទះមេតាភ្នំពេញនៅលើ After Effects ។
ភាពយន្តឯកសារវេទិកាល្ខោន - របៀបដែលអ្នកភូមិរៀនដោះស្រាយជាមួយកេរដំណែលប៉ុលពត
អង្គការចិត្តសង្គមអន្តរវប្បធម៌ (TPO) កម្ពុជាគឺជាអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលឈានមុខគេនៅកម្ពុជាក្នុងវិស័យថែទាំសុខភាពផ្លូវចិត្ តនិងការគាំទ្រផ្នែកសង្គម។ អង្គការធីភីអូ ប្រើវេទិកាល្ខោនដើម្បីបង្កើតសុន្ទរកថាអន្តរជំនាន់ស្តីពីអំពើហិង្សា យេនឌ័រក្រោមរបបខ្មែរក្រហម។ វេទិកាល្ខោនគឺជាល្ខោនមួយប្រភេទដែលបង្កើតឡើងដោយអ្នកដឹកនាំភាពយន្តប្រកបដោយភាពច្នៃប្រឌិតនិងមានឥទ្ធិពលលោកអូហ្គូសស្តូ បូលដែលជាបច្ចេកទេសមួយក្នុងចំណោមបច្ចេកទេស“ ល្ខោនសង្កត់ចិត្ត”។
អង្គការចិត្តសង្គមអន្តរវប្បធម៌ (TPO) កម្ពុជាគឺជាអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលឈានមុខគេនៅកម្ពុជាក្នុងវិស័យថែទាំសុខភាពផ្លូវចិត្ តនិងការគាំទ្រផ្នែកសង្គម។ អង្គការធីភីអូ ប្រើវេទិកាល្ខោនដើម្បីបង្កើតសុន្ទរកថាអន្តរជំនាន់ស្តីពីអំពើហិង្សា យេនឌ័រក្រោមរបបខ្មែរក្រហម។ វេទិកាល្ខោនគឺជាល្ខោនមួយប្រភេទដែលបង្កើតឡើងដោយអ្នកដឹកនាំភាពយន្តប្រកបដោយភាពច្នៃប្រឌិតនិងមានឥទ្ធិពលលោកអូហ្គូសស្តូ បូលដែលជាបច្ចេកទេសមួយក្នុងចំណោមបច្ចេកទេស“ ល្ខោនសង្កត់ចិត្ត”។
សិល្បៈរស់រានមានជីវិត - គម្រោងសិល្បៈខ្មែរក្រហមដោយផ្ទះមេត្តា
“ សិល្បៈរស់រានមានជីវិត” គឺជាស្នាដៃវីដេអូរបស់វិចិត្រករ/អ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តជនជាតិអាមេរិកឈ្មោះអេលីសាបិតវូហ្វែហ្វែល និងសហការីពីរបីនាក់។ ពួកគេកត់ត្រាផ្នែកទីពីរនៃការតាំងពិពរ័ណ៌ពីផ្ទះមេត្តា“ សិល្បៈនៃការរស់រានមានជីវិត” (២០០៩) ដែលសិល្បករខ្មែរមកពីគ្រប់ក្រុមអាយុឆ្លុះបញ្ចាំងពីអំពើប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុលពត។
“ សិល្បៈរស់រានមានជីវិត” គឺជាស្នាដៃវីដេអូរបស់វិចិត្រករ/អ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តជនជាតិអាមេរិកឈ្មោះអេលីសាបិតវូហ្វែហ្វែល និងសហការីពីរបីនាក់។ ពួកគេកត់ត្រាផ្នែកទីពីរនៃការតាំងពិពរ័ណ៌ពីផ្ទះមេត្តា“ សិល្បៈនៃការរស់រានមានជីវិត” (២០០៩) ដែលសិល្បករខ្មែរមកពីគ្រប់ក្រុមអាយុឆ្លុះបញ្ចាំងពីអំពើប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុលពត។
បីជំនាន់ - ភាពយន្តឯកសារ
អ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តខ្មែរវ័យក្មេងទាំងបីនាក់គឺលីមស៊ាងហេងអាយុ ២១ ឆ្នាំ
អ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តខ្មែរវ័យក្មេងទាំងបីនាក់គឺលីមស៊ាងហេងអាយុ ២១ ឆ្នាំ
សិល្បៈនៃការរស់រានមានជីវិត - ការតាំងពិព័រណ៍លើកដំបូងដោយផ្ទះមេត្តា អំពីមរតកខ្មែរក្រហម ពីក្រុមអាយុផ្សេងៗគ្នា។ ស្នាដៃតំណាងឱ្យទស្សនវិស័យខុសៗគ្នារបស់ប្រជាជនកម្ពុជាជំនាន់ផ្សេងៗគ្ នាលើប៉ុលពតនិង“ វាលពិឃាត” របស់គាត់។ ជោគជ័យភ្លាមៗរបស់គម្រោងបានលើកទឹកចិត្តដល់ក្រុមការងារផ្ទះមេត្តា ក្នុងការរៀបចំការតាំងពិព័រណ៌សិល្បៈភូមិ វេទិកាសាធារណៈ ឬការបញ្ចាំងភាពយន្តដោយសហការជាមួយរដ្ឋាភិបាលអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលក្នុងស្រុក និងម្ចាស់ជំនួយអន្តរជាតិ។
កិច្ចសម្ភាសន៏កំណត់ត្រានៃការចងចាំ
ឈួក វន្នី (កើតឆ្នាំ ១៩៥៧) មកពីខេត្តកំពង់ចាម
"ដូចអ្នករស់នៅទីក្រុងទាំងអស់ដែរខ្មែរក្រហមបានបង្ខំខ្ញុំឱ្យចាកចេញពីរាជធានីភ្នំពេញក្នុងខែមេសាឆ្នាំ ១៩៧៥ ខ្ញុំបានឃើញសាកសពជាច្រើននៅតាមផ្លូវទៅជំរុំការងារ។ នៅទីនោះខ្ញុំបានរៀបការដោយបង្ខំនៅទីនោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងរបបខ្មៅងងឹត។ គ្រប់ទីកន្លែងដែលខ្ញុំរត់ទៅខ្ញុំនឹងត្រូវស្លាប់” ។
"ដូចអ្នករស់នៅទីក្រុងទាំងអស់ដែរខ្មែរក្រហមបានបង្ខំខ្ញុំឱ្យចាកចេញពីរាជធានីភ្នំពេញក្នុងខែមេសាឆ្នាំ ១៩៧៥ ខ្ញុំបានឃើញសាកសពជាច្រើននៅតាមផ្លូវទៅជំរុំការងារ។ នៅទីនោះខ្ញុំបានរៀបការដោយបង្ខំនៅទីនោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងរបបខ្មៅងងឹត។ គ្រប់ទីកន្លែងដែលខ្ញុំរត់ទៅខ្ញុំនឹងត្រូវស្លាប់” ។
អ៊ា គឹមស្រ៊ុន (កើតឆ្នាំ ១៩៥៥) មកពីខេត្តកណ្តាល៖
“ ខ្ញុំមានបងប្អូនបួននាក់; ពីរនាក់បានស្លាប់ក្នុងរបបខ្មែរក្រហមព្រមទាំងឪពុកម្តាយ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវបរិយាយបង្ហាញពីភាពអត់ឃ្លានរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហមបែបណាទេ។ ខ្ញុំបានបួងសួងជារៀងរាល់ថ្ងៃ សង្ឃឹមថាខ្ញុំអាចទទួលបានអាហារបន្ថែម” ។
“ ខ្ញុំមានបងប្អូនបួននាក់; ពីរនាក់បានស្លាប់ក្នុងរបបខ្មែរក្រហមព្រមទាំងឪពុកម្តាយ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវបរិយាយបង្ហាញពីភាពអត់ឃ្លានរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហមបែបណាទេ។ ខ្ញុំបានបួងសួងជារៀងរាល់ថ្ងៃ សង្ឃឹមថាខ្ញុំអាចទទួលបានអាហារបន្ថែម” ។
ខាំ នីវណ្ណ (កើតឆ្នាំ ១៩៦៣) មកពីខេត្តស្ទឹងត្រែង៖
“ ទាហានខ្មែរក្រហមបានផ្តួលរំលំ លន់ណុលនៅឆ្នាំ ១៩៧៥ ។ ពួកគេបានដណ្តើមយកទីក្រុងភ្នំពេញ និងជម្លៀសប្រជាជនរបស់ខ្លួន។ គ្រួសារត្រូវបានបែកបាក់។ ខ្មែរក្រហមស្អប់មនុស្សដែលមានការអប់រំឬអ្នករស់នៅទីក្រុង និងបានបានសម្លាប់ពួកគេ”
“ ទាហានខ្មែរក្រហមបានផ្តួលរំលំ លន់ណុលនៅឆ្នាំ ១៩៧៥ ។ ពួកគេបានដណ្តើមយកទីក្រុងភ្នំពេញ និងជម្លៀសប្រជាជនរបស់ខ្លួន។ គ្រួសារត្រូវបានបែកបាក់។ ខ្មែរក្រហមស្អប់មនុស្សដែលមានការអប់រំឬអ្នករស់នៅទីក្រុង និងបានបានសម្លាប់ពួកគេ”
ខាន់ សុផាន់ (កើតឆ្នាំ ១៩៦១) មកពីខេត្តស្ទឹងត្រែង៖
៖“ បងប្រុសច្បងរបស់ខ្ញុំគឺជាទាហានខ្មែរក្រហម។ តែនោះមិនបានជួយរារាំងការស្លាប់របស់ប្អូនស្រីខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំបានឃើញពីរបៀបដែលឪពុកខ្ញុំត្រូវបានគេចងហើយយកទៅសម្លាប់។ នៅពេលនោះខ្ញុំដឹងថាគាត់នឹងមិនត្រលប់មកវិញទេ”
៖“ បងប្រុសច្បងរបស់ខ្ញុំគឺជាទាហានខ្មែរក្រហម។ តែនោះមិនបានជួយរារាំងការស្លាប់របស់ប្អូនស្រីខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំបានឃើញពីរបៀបដែលឪពុកខ្ញុំត្រូវបានគេចងហើយយកទៅសម្លាប់។ នៅពេលនោះខ្ញុំដឹងថាគាត់នឹងមិនត្រលប់មកវិញទេ”
ស៊ុន ទូច (កើតឆ្នាំ ១៩៦៦) មកពីខេត្តតាកែវ៖
>“ បេះដូងខ្ញុំឆេះនៅពេលណាដែលខ្ញុំគិតអំពីរបបប៉ុលពត។ ខ្ញុំស្ទើរតែបាត់បង់គ្រួសារទាំងមូល។ ក្មួយស្រីនិងក្មួយប្រុសខ្ញុំត្រូវបានគេសម្លាប់ដូចជាសត្វធាតុ។ ពូខ្ញុំជាជនជាតិម៉ូស្លីម។ គាត់ត្រូវបានគេបង្អត់អាហាររហូតដល់ស្លាប់ដោយសារតែសាសនារបស់គាត់ "
>“ បេះដូងខ្ញុំឆេះនៅពេលណាដែលខ្ញុំគិតអំពីរបបប៉ុលពត។ ខ្ញុំស្ទើរតែបាត់បង់គ្រួសារទាំងមូល។ ក្មួយស្រីនិងក្មួយប្រុសខ្ញុំត្រូវបានគេសម្លាប់ដូចជាសត្វធាតុ។ ពូខ្ញុំជាជនជាតិម៉ូស្លីម។ គាត់ត្រូវបានគេបង្អត់អាហាររហូតដល់ស្លាប់ដោយសារតែសាសនារបស់គាត់ "
ប៊ីត លន់ (កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥៣) មកពីខេត្តព្រៃវែង៖
“ ខ្ញុំត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យទៅនៅ“ កងចល័ត” ។ យើងត្រូវសាងសង់បណ្តាញស្រោចស្រព និងទំនប់ទឹក ១០ ម៉ែត្រក្នុងមួយថ្ងៃ។ វាពិតជាពិបាកចិត្តណាស់។ នៅរដូវភ្លៀងយើងក៏ត្រូវធ្វើស្រែដែរ។ ប្រសិនបើយើងមិនបានបំពេញកូតារបស់យើងទេយើងនឹងបាត់ខ្លួនក្នុងរយៈពេលពីរទៅបីថ្ងៃទៀត” ។
“ ខ្ញុំត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យទៅនៅ“ កងចល័ត” ។ យើងត្រូវសាងសង់បណ្តាញស្រោចស្រព និងទំនប់ទឹក ១០ ម៉ែត្រក្នុងមួយថ្ងៃ។ វាពិតជាពិបាកចិត្តណាស់។ នៅរដូវភ្លៀងយើងក៏ត្រូវធ្វើស្រែដែរ។ ប្រសិនបើយើងមិនបានបំពេញកូតារបស់យើងទេយើងនឹងបាត់ខ្លួនក្នុងរយៈពេលពីរទៅបីថ្ងៃទៀត” ។
ចាវ នី (កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥៣) មកពីខេត្តមាត់ជ្រូក៖
"ពូខ្ញុំ និងបងប្អូនបានច្បាំងនៅក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលកម្ពុជា មុនការប្រល័យពូជសាសន៍ខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំបានធ្វើការយ៉ាងលំបាកនៅវាលស្រែ។ ខ្ញុំត្រូវលួចអាហារ ដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារខ្ញុំ។ គ្មានថ្នាំទេ។ មនុស្សនៅជុំវិញខ្ញុំបានបាត់ខ្លួនជារៀងរាល់ថ្ងៃ” ។
"ពូខ្ញុំ និងបងប្អូនបានច្បាំងនៅក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលកម្ពុជា មុនការប្រល័យពូជសាសន៍ខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំបានធ្វើការយ៉ាងលំបាកនៅវាលស្រែ។ ខ្ញុំត្រូវលួចអាហារ ដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារខ្ញុំ។ គ្មានថ្នាំទេ។ មនុស្សនៅជុំវិញខ្ញុំបានបាត់ខ្លួនជារៀងរាល់ថ្ងៃ” ។
ជៀប សយ (កើតឆ្នាំ ១៩៤៧) មកពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំង៖
"ខ្ញុំបានរៀបការមានកូនពីរនាក់មុនរបបប៉ុលពត។ កូនទី ១ របស់ខ្ញុំបានស្លាប់ប្តីខ្ញុំបងប្រុសខ្ញុំនិងបងប្អូនស្រីបីនាក់ទៀតមិនបានរួចជីវិតទេ។ កុមារបានក្លាយជាទាហានកុមារ ពួកគេបានប្រឆាំងនឹងឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ»។
"ខ្ញុំបានរៀបការមានកូនពីរនាក់មុនរបបប៉ុលពត។ កូនទី ១ របស់ខ្ញុំបានស្លាប់ប្តីខ្ញុំបងប្រុសខ្ញុំនិងបងប្អូនស្រីបីនាក់ទៀតមិនបានរួចជីវិតទេ។ កុមារបានក្លាយជាទាហានកុមារ ពួកគេបានប្រឆាំងនឹងឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ»។
ចៀន សៅ (កើតឆ្នាំ ១៩៥៤) មកពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំង៖
“ ខ្ញុំចងចាំអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយបង្ខំរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ កម្មាភិបាលបានជ្រើសរើសប្រពន្ធឲ្យខ្ញុំ។ គូស្វាមីភរិយាចំនួន ៣០ គូបានរៀបការក្នុងយប់តែមួយ រួមទាំងបងប្រុសជីដូនមួយ និងមីងរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេមិនហៅវាថា“ អាពាហ៍ពិពាហ៍” ទេប៉ុន្តែជាពលីកម្ម” ។
“ ខ្ញុំចងចាំអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយបង្ខំរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ កម្មាភិបាលបានជ្រើសរើសប្រពន្ធឲ្យខ្ញុំ។ គូស្វាមីភរិយាចំនួន ៣០ គូបានរៀបការក្នុងយប់តែមួយ រួមទាំងបងប្រុសជីដូនមួយ និងមីងរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេមិនហៅវាថា“ អាពាហ៍ពិពាហ៍” ទេប៉ុន្តែជាពលីកម្ម” ។
សុះម៉ាត់ (កើតឆ្នាំ ១៩៦៤) មកពីខេត្តត្បូងឃ្មុំ៖
"ខ្ញុំជាម្តាយមានកូន ១៣ នាក់។ បន្ទាប់មកកូនខ្ញុំ ៧ នាក់បានស្លាប់។ នៅក្នុងកងការងារ យើងត្រូវធ្វើការពីម៉ោង ៦ ព្រឹកដល់ម៉ោង ១១ យប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ មានបបរតែបន្តិចបន្តួច។ មនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់ដោយគ្មានមូលហេតុ” ។
"ខ្ញុំជាម្តាយមានកូន ១៣ នាក់។ បន្ទាប់មកកូនខ្ញុំ ៧ នាក់បានស្លាប់។ នៅក្នុងកងការងារ យើងត្រូវធ្វើការពីម៉ោង ៦ ព្រឹកដល់ម៉ោង ១១ យប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ មានបបរតែបន្តិចបន្តួច។ មនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់ដោយគ្មានមូលហេតុ” ។
អ៊ាមយ៉េន (កើតឆ្នាំ ១៩៦៨) មកពីខេត្តតាកែវ
"នៅក្នុងកងការងារ មនុស្សធំនិងកុមាររស់នៅដាច់ដោយឡែកពីគ្នាក្នុងរបបខ្មែរក្រហមខ្ញុំត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យទៅជួបឪពុកម្តាយខ្ញុំតែពីរបីដងប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំបានលួចអាហារហើយត្រូវគេធ្វើទារុណកម្ម។ នេះខ្ញុំមិនអាចដោះស្រាយការឈឺចាប់នេះបានទេ។ រាងកាយរបស់ខ្ញុំនៅមានស្លាកស្នាមដល់សព្វថ្ងៃ”
"នៅក្នុងកងការងារ មនុស្សធំនិងកុមាររស់នៅដាច់ដោយឡែកពីគ្នាក្នុងរបបខ្មែរក្រហមខ្ញុំត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យទៅជួបឪពុកម្តាយខ្ញុំតែពីរបីដងប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំបានលួចអាហារហើយត្រូវគេធ្វើទារុណកម្ម។ នេះខ្ញុំមិនអាចដោះស្រាយការឈឺចាប់នេះបានទេ។ រាងកាយរបស់ខ្ញុំនៅមានស្លាកស្នាមដល់សព្វថ្ងៃ”
អែល ផាស (កើតឆ្នាំ ១៩៦៦) មកពីខេត្តត្បូងឃ្មុំ៖
"ការទម្លាក់គ្រាប់បែករបស់អាមេរិកបានបង្ខំប្រជាជនកម្ពុជាចេញពីភូមិរបស់ពួកគេ។ បន្ទាប់មកខ្មែរក្រហមបានៃម្លៀសប្រជាជនពីទីក្រុងហើយយើងត្រូវបានគេបញ្ជូនត្រឡប់ទៅជនបទវិញ។ ខ្ញុំកាត់សក់ខ្លី។ ខ្ញុំត្រូវបង្ខំអោយធ្វើការ និងលួចអាហារដើម្បីរស់” ។
"ការទម្លាក់គ្រាប់បែករបស់អាមេរិកបានបង្ខំប្រជាជនកម្ពុជាចេញពីភូមិរបស់ពួកគេ។ បន្ទាប់មកខ្មែរក្រហមបានៃម្លៀសប្រជាជនពីទីក្រុងហើយយើងត្រូវបានគេបញ្ជូនត្រឡប់ទៅជនបទវិញ។ ខ្ញុំកាត់សក់ខ្លី។ ខ្ញុំត្រូវបង្ខំអោយធ្វើការ និងលួចអាហារដើម្បីរស់” ។
គង់ស៊ីណែត (កើតឆ្នាំ ១៩៦៨) មកពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំង
ខ្ញុំបានស្នាក់នៅជាមួយជីដូនជីតារបស់ខ្ញុំដោយសារឪពុកម្តាយខ្ញុំធ្វើការឆ្ងាយពីផ្ទះ។ នៅពេលពួកគេត្រឡប់មកវិញឪពុកខ្ញុំត្រូវបានគេយកទៅសម្លាប់ចោល។ ខ្ញុំបានរត់ជាមួយម្តាយខ្ញុំ; យើងបានឃើញសាកសពជាច្រើនកំពុងធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីសុវត្ថិភាព»។
ខ្ញុំបានស្នាក់នៅជាមួយជីដូនជីតារបស់ខ្ញុំដោយសារឪពុកម្តាយខ្ញុំធ្វើការឆ្ងាយពីផ្ទះ។ នៅពេលពួកគេត្រឡប់មកវិញឪពុកខ្ញុំត្រូវបានគេយកទៅសម្លាប់ចោល។ ខ្ញុំបានរត់ជាមួយម្តាយខ្ញុំ; យើងបានឃើញសាកសពជាច្រើនកំពុងធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីសុវត្ថិភាព»។
មុយវួចលាង () មកពីខេត្តកណ្តាល
"ខ្ញុំបានរៀបការមុនពេលប៉ុលពតឡើងកាន់អំណាចខ្មែរក្រហមបានបង្ខំខ្ញុំឱ្យរៀបការម្តងទៀត។ យើងគ្មានបាយហូបទេដើម្បីរស់រានមានជីវិតពីការ បង្ខំឲ្យ ធ្វើការ ខ្ញុំហូបអ្វីដែលយើងរកបាន ឬលួចបើមានឱកាស។ យើងអាចត្រូវគេសម្លាប់ដោយសារសកម្មភាពទាំងនេះដោយងាយ” ។
"ខ្ញុំបានរៀបការមុនពេលប៉ុលពតឡើងកាន់អំណាចខ្មែរក្រហមបានបង្ខំខ្ញុំឱ្យរៀបការម្តងទៀត។ យើងគ្មានបាយហូបទេដើម្បីរស់រានមានជីវិតពីការ បង្ខំឲ្យ ធ្វើការ ខ្ញុំហូបអ្វីដែលយើងរកបាន ឬលួចបើមានឱកាស។ យើងអាចត្រូវគេសម្លាប់ដោយសារសកម្មភាពទាំងនេះដោយងាយ” ។
ពៅលីម () មកពីខេត្តកណ្តាល)៖
“ ខ្មែរក្រហមស្អប់យើងជនជាតិចាម (មូស្លីម) ។ ទាហានកាត់សក់ខ្ញុំដោយប្រើម៉ាស៊ីនកាត់សាច់។ យើងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យយំទេទោះបីយើងត្រូវគេរំលោភបំពានក៏ដោយ។ យើងត្រូវគេស្រែកហើយធ្វើបាបជាងឆ្កែទៅទៀត”
“ ខ្មែរក្រហមស្អប់យើងជនជាតិចាម (មូស្លីម) ។ ទាហានកាត់សក់ខ្ញុំដោយប្រើម៉ាស៊ីនកាត់សាច់។ យើងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យយំទេទោះបីយើងត្រូវគេរំលោភបំពានក៏ដោយ។ យើងត្រូវគេស្រែកហើយធ្វើបាបជាងឆ្កែទៅទៀត”
ហុងសាវ៉ាត (កើតឆ្នាំ ១៩៦៥) មកពីខេត្តកណ្តាល
“ ឪពុកខ្ញុំជាជនជាតិដើមភាគតិចព្នងដែលគាំទ្រប៉ុលពត។ ខ្មែរក្រហមបានបង្រៀនយើងពីរបៀបសម្លាប់“ សត្រូវរបស់អង្គការ” ។ បើខ្ញុំមិនសម្លាប់អ្នកផ្សេងទេគេនឹងសម្លាប់ខ្ញុំហើយ” ។
“ ឪពុកខ្ញុំជាជនជាតិដើមភាគតិចព្នងដែលគាំទ្រប៉ុលពត។ ខ្មែរក្រហមបានបង្រៀនយើងពីរបៀបសម្លាប់“ សត្រូវរបស់អង្គការ” ។ បើខ្ញុំមិនសម្លាប់អ្នកផ្សេងទេគេនឹងសម្លាប់ខ្ញុំហើយ” ។
ខៀវ សារ៉ាត់ (កើតឆ្នាំ ១៩៥៣) មកពីខេត្តកណ្តាល
ខ្ញុំបានច្បាំងនៅក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលពីឆ្នាំ ១៩៧៣ ។ នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាច យើងបានជួបសុបិន្តអាក្រក់។ ទោះបីជាខ្ញុំឈឺធ្ងន់ក៏ដោយ ក៏ខិតខំធ្វើការឪពុកខ្ញុំស្លាប់ដោយសារអត់អាហារ។ មនុស្សជាច្រើននៅជុំវិញយើងបានស្លាប់” ។
ខ្ញុំបានច្បាំងនៅក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលពីឆ្នាំ ១៩៧៣ ។ នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាច យើងបានជួបសុបិន្តអាក្រក់។ ទោះបីជាខ្ញុំឈឺធ្ងន់ក៏ដោយ ក៏ខិតខំធ្វើការឪពុកខ្ញុំស្លាប់ដោយសារអត់អាហារ។ មនុស្សជាច្រើននៅជុំវិញយើងបានស្លាប់” ។
គង់ គិមសាន (កើតឆ្នាំ ១៩៥០) មកពីខេត្តក្រុច
"នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាចគ្រប់គ្នាត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យធ្វើការនៅវាលស្រែ។ ខ្ញុំបានបែកពីម្តាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានក្លាយជាទាហានខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំពាក់ឯកសណ្ឋានរបស់ខ្ញុំរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៩” ។
"នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាចគ្រប់គ្នាត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យធ្វើការនៅវាលស្រែ។ ខ្ញុំបានបែកពីម្តាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានក្លាយជាទាហានខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំពាក់ឯកសណ្ឋានរបស់ខ្ញុំរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៩” ។
លី សារិទ្ធ (កើតឆ្នាំ ១៩៥៥) មកពីខេត្តកំពង់ចាម ៖
“ ឪពុករបស់ខ្ញុំត្រូវបានគេសន្មតថាជាជនជាតិវៀតណាម។ ខ្ញុំមិនបាន លឺអ្វីឡើយក្រៅពី ការដែលទាហានខ្មែរក្រហមបានយកគាត់ទៅធ្វើជាអ្នកអប់រំ។ ខ្ញុំមានអាហារតិចតួចពីរពេលក្នុងមួយថ្ងៃខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើការយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីសាងសង់ទំនប់នេះ។ មិនមានព្រះសង្ឃឬវត្តអារាមនោះទេ។ យើងត្រូវប្រឹងប្រែងធ្វើការបើមិនដូច្នេះទេយើងនឹងត្រូវគេសម្លាប់។ ខ្ញុំបានបាត់បង់ជីតារបស់ខ្ញុំ។
“ ឪពុករបស់ខ្ញុំត្រូវបានគេសន្មតថាជាជនជាតិវៀតណាម។ ខ្ញុំមិនបាន លឺអ្វីឡើយក្រៅពី ការដែលទាហានខ្មែរក្រហមបានយកគាត់ទៅធ្វើជាអ្នកអប់រំ។ ខ្ញុំមានអាហារតិចតួចពីរពេលក្នុងមួយថ្ងៃខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើការយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីសាងសង់ទំនប់នេះ។ មិនមានព្រះសង្ឃឬវត្តអារាមនោះទេ។ យើងត្រូវប្រឹងប្រែងធ្វើការបើមិនដូច្នេះទេយើងនឹងត្រូវគេសម្លាប់។ ខ្ញុំបានបាត់បង់ជីតារបស់ខ្ញុំ។
លោកសុំ ប៊ុនឈឿន(កើតឆ្នាំ ១៩៥៣) មកពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំង៖
“ ខ្ញុំធ្វើការចាប់ពីម៉ោង ៦៖៣០ ព្រឹកដល់ ១១ ព្រឹក រួចត្រឡប់ទៅធ្វើការម្តងទៀតរហូតដល់ម៉ោង ៥ ល្ងាច។ ក្រោយមកខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើការម្តងទៀតចាប់ពីម៉ោង ៦ ល្ងាចរហូតដល់ម៉ោង ១០ យប់។ ខ្ញុំមានតែបបរតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ គ្រួសារបងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំទាំងពីរត្រូវបានសម្លាប់។
“ ខ្ញុំធ្វើការចាប់ពីម៉ោង ៦៖៣០ ព្រឹកដល់ ១១ ព្រឹក រួចត្រឡប់ទៅធ្វើការម្តងទៀតរហូតដល់ម៉ោង ៥ ល្ងាច។ ក្រោយមកខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើការម្តងទៀតចាប់ពីម៉ោង ៦ ល្ងាចរហូតដល់ម៉ោង ១០ យប់។ ខ្ញុំមានតែបបរតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ គ្រួសារបងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំទាំងពីរត្រូវបានសម្លាប់។
ឈុំ អឿន () ខេត្តកំពង់ធំ។
“ ឪពុកខ្ញុំ និងខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយចលនាកុម្មុយនិស្តនៅឆ្នាំ ១៩៦៩ ។ ខ្មែរក្រហមបានសន្យាថានឹងមានភាពរុងរឿង និងសមភាពដល់ពួកយើងជាកសិករធម្មតា។ ខ្ញុំបានបែកគ្នាពីប្តីខ្ញុំ។ខ្ញុំស្ទើរតែគ្មានអាហារដើម្បីចិញ្ចឹមកូនខ្ញុំ។ នៅពេលយួនចូលមកដល់យើងបានភៀសខ្លួនទៅប្រទេសថៃ។
“ ឪពុកខ្ញុំ និងខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយចលនាកុម្មុយនិស្តនៅឆ្នាំ ១៩៦៩ ។ ខ្មែរក្រហមបានសន្យាថានឹងមានភាពរុងរឿង និងសមភាពដល់ពួកយើងជាកសិករធម្មតា។ ខ្ញុំបានបែកគ្នាពីប្តីខ្ញុំ។ខ្ញុំស្ទើរតែគ្មានអាហារដើម្បីចិញ្ចឹមកូនខ្ញុំ។ នៅពេលយួនចូលមកដល់យើងបានភៀសខ្លួនទៅប្រទេសថៃ។
ម៉ែនសារឿន (កើតឆ្នាំ ១៩៣៥)៖
"ខ្ញុំមានបងប្រុស ៤ នាក់ និងបងស្រី ៤ នាក់។ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំគឺជាទាហានខ្មែរក្រហម។ តែវាមិនបានជួយគ្រួសារខ្ញុំទេ សាច់ញាតិខ្ញុំស្ទើរតែទាំងអស់បានស្លាប់។ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការ ពិបាករាល់ថ្ងៃដោយគ្មានអាហារគ្រប់គ្រាន់។ កូនរបស់ខ្ញុំមិនអាចទៅសាលារៀនបានទេ ពួកគេត្រូវធ្វើការនៅកងកុមារ” ។
"ខ្ញុំមានបងប្រុស ៤ នាក់ និងបងស្រី ៤ នាក់។ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំគឺជាទាហានខ្មែរក្រហម។ តែវាមិនបានជួយគ្រួសារខ្ញុំទេ សាច់ញាតិខ្ញុំស្ទើរតែទាំងអស់បានស្លាប់។ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការ ពិបាករាល់ថ្ងៃដោយគ្មានអាហារគ្រប់គ្រាន់។ កូនរបស់ខ្ញុំមិនអាចទៅសាលារៀនបានទេ ពួកគេត្រូវធ្វើការនៅកងកុមារ” ។
ខូវហ៊ី (កើតឆ្នាំ ១៩៥៣)៖
"ខ្ញុំបានឈប់រៀនដោយសារសង្គ្រាមស៊ីវិល។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំជាកសិករ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានក្លាយជាទាហាន។ ខ្ញុំបានតស៊ូជាមួយខ្មែរក្រហមយ៉ាងខ្លាំងប្រឆាំងនឹងការឈ្លានពានរបស់វៀតណាមនៅទីបំផុត យើងបានចាញ់ហើយខ្ញុំបានបាត់បង់ជើងម្ងាង” ។
"ខ្ញុំបានឈប់រៀនដោយសារសង្គ្រាមស៊ីវិល។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំជាកសិករ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានក្លាយជាទាហាន។ ខ្ញុំបានតស៊ូជាមួយខ្មែរក្រហមយ៉ាងខ្លាំងប្រឆាំងនឹងការឈ្លានពានរបស់វៀតណាមនៅទីបំផុត យើងបានចាញ់ហើយខ្ញុំបានបាត់បង់ជើងម្ងាង” ។
ង៉ែតផានី () មកពីខេត្តកំពត)៖
"កាលខ្ញុំនៅក្មេងខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ ក្នុងសម័យសម្តេចសីហនុយើងក្រណាស់ខ្ញុំត្រូវឈប់រៀនដើម្បីជួយឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ នៅពេលដែលឧត្តមសេនីយ៍លន់នល់ឡើងកាន់អំណាចសង្គ្រាមស៊ីវិលកាន់តែខ្លាំងឡើងឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានភៀសខ្លួនទៅព្រៃដើម្បីចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម” ។
"កាលខ្ញុំនៅក្មេងខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ ក្នុងសម័យសម្តេចសីហនុយើងក្រណាស់ខ្ញុំត្រូវឈប់រៀនដើម្បីជួយឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ នៅពេលដែលឧត្តមសេនីយ៍លន់នល់ឡើងកាន់អំណាចសង្គ្រាមស៊ីវិលកាន់តែខ្លាំងឡើងឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានភៀសខ្លួនទៅព្រៃដើម្បីចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម” ។
រស់ភឿង () មកពីខេត្តកណ្តាល)
ខ្ញុំបានរៀនរហូតដល់ថ្នាក់ទី ៤ ខ្ញុំត្រូវបានបង្គាប់អោយចូលក្នុងជួរយោធាហើយបានបែកគ្នាពីឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដែលឃើញពួកគាត់ទៀតទេ។ ក្នុងកំឡុងពេលប្រយុទ្ធគ្នាខ្ញុំបានរងរបួសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ សំណាងណាស់ដែលនៅមានជីវិត។ មានសមមិត្តជាច្រើនទៀតត្រូវបានសម្លាប់” ។
ខ្ញុំបានរៀនរហូតដល់ថ្នាក់ទី ៤ ខ្ញុំត្រូវបានបង្គាប់អោយចូលក្នុងជួរយោធាហើយបានបែកគ្នាពីឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដែលឃើញពួកគាត់ទៀតទេ។ ក្នុងកំឡុងពេលប្រយុទ្ធគ្នាខ្ញុំបានរងរបួសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ សំណាងណាស់ដែលនៅមានជីវិត។ មានសមមិត្តជាច្រើនទៀតត្រូវបានសម្លាប់” ។
(អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបប៉ុលពតនៅខេត្តមណ្ឌលគិរី)
ជនរងគ្រោះទី ១៖ កាលខ្ញុំនៅក្មេង កម្ពុជាត្រូវបានគេទម្លាក់គ្រាប់បែក។ ប្រជាជនព្រួយបារម្ភថាពួកគេអាចស្លាប់។ ខ្មែរក្រហមបានមកដល់ហើយបានជម្លៀសប្រជាជនចេញពីទីក្រុង។ មនុស្សជាច្រើនអត់អាហាររហូតដល់ស្លាប់។ យើងបានធ្វើការជារៀងរាល់ថ្ងៃដោយគ្មានសម្រាក។
ជនរងគ្រោះទី ១៖ កាលខ្ញុំនៅក្មេង កម្ពុជាត្រូវបានគេទម្លាក់គ្រាប់បែក។ ប្រជាជនព្រួយបារម្ភថាពួកគេអាចស្លាប់។ ខ្មែរក្រហមបានមកដល់ហើយបានជម្លៀសប្រជាជនចេញពីទីក្រុង។ មនុស្សជាច្រើនអត់អាហាររហូតដល់ស្លាប់។ យើងបានធ្វើការជារៀងរាល់ថ្ងៃដោយគ្មានសម្រាក។
(អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបប៉ុលពតនៅខេត្តរតនគិរី)
យ៉េន ដុល (កើតឆ្នាំ ១៩៤៣) មកពីខេត្តតាកែវ
"ខ្ញុំមកពីគ្រួសារក្រីក្រ។ កុមារភាពរបស់ខ្ញុំមានការលំបាកខ្លាំង។ ខ្ញុំស្ទើរតែគ្មានការអប់រំ។ ខ្ញុំទើបតែបញ្ចប់ថ្នាក់ទី ១ នៅសាលាបន្ទាប់មកខ្ញុំស្ម័គ្រចិត្តចូលរួមជាមួយខ្មែរ ចលនាក្រហមខ្ញុំមានបងប្អូន ៥ នាក់ប៉ុន្តែពួកគេទាំងអស់ត្រូវបានសម្លាប់” ។
"ខ្ញុំមកពីគ្រួសារក្រីក្រ។ កុមារភាពរបស់ខ្ញុំមានការលំបាកខ្លាំង។ ខ្ញុំស្ទើរតែគ្មានការអប់រំ។ ខ្ញុំទើបតែបញ្ចប់ថ្នាក់ទី ១ នៅសាលាបន្ទាប់មកខ្ញុំស្ម័គ្រចិត្តចូលរួមជាមួយខ្មែរ ចលនាក្រហមខ្ញុំមានបងប្អូន ៥ នាក់ប៉ុន្តែពួកគេទាំងអស់ត្រូវបានសម្លាប់” ។
យិន សុផាត () ៖
"ក្នុងកំឡុងពេលសង្គ្រាមស៊ីវិលខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម។ ទោះបីជាខ្ញុំជាស្ត្រីក៏ដោយយើងត្រូវធ្វើការយ៉ាងខ្លាំង។ នៅពេលដែលយួនចូលមកខ្ញុំបានភៀសខ្លួនទៅព្រៃជាមួយមិត្តខ្ញុំ។ យើងឈឺធ្ងន់ ហើយឃ្លានខ្លាំង។ ទីបំផុតកាកបាទក្រហមបានជួយយើងចូលទៅប្រទេសថៃ។ នៅក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួនមានអាហារនិងថ្នាំពេទ្យ” ។
"ក្នុងកំឡុងពេលសង្គ្រាមស៊ីវិលខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម។ ទោះបីជាខ្ញុំជាស្ត្រីក៏ដោយយើងត្រូវធ្វើការយ៉ាងខ្លាំង។ នៅពេលដែលយួនចូលមកខ្ញុំបានភៀសខ្លួនទៅព្រៃជាមួយមិត្តខ្ញុំ។ យើងឈឺធ្ងន់ ហើយឃ្លានខ្លាំង។ ទីបំផុតកាកបាទក្រហមបានជួយយើងចូលទៅប្រទេសថៃ។ នៅក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួនមានអាហារនិងថ្នាំពេទ្យ” ។
ហុងហឿន () ពី៖
"ពេលខ្ញុំនៅក្មេងម្តាយខ្ញុំស្លាប់ខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយឪពុកខ្ញុំគាត់បានអោយខ្ញុំមានប្តីទោះបីខ្ញុំនៅក្មេងក៏ដោយ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧០-១៩៧២ គ្រួសារខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយ ចលនាខ្មែរក្រហម។ នៅពេលដែលយួនចូលមកក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៩ យើងបានភៀសខ្លួនទៅក្នុងព្រៃ ប្តីខ្ញុំនិងកូនខ្ញុំទាំងអស់បានស្លាប់។
"ពេលខ្ញុំនៅក្មេងម្តាយខ្ញុំស្លាប់ខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយឪពុកខ្ញុំគាត់បានអោយខ្ញុំមានប្តីទោះបីខ្ញុំនៅក្មេងក៏ដោយ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧០-១៩៧២ គ្រួសារខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយ ចលនាខ្មែរក្រហម។ នៅពេលដែលយួនចូលមកក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៩ យើងបានភៀសខ្លួនទៅក្នុងព្រៃ ប្តីខ្ញុំនិងកូនខ្ញុំទាំងអស់បានស្លាប់។
អ៊ុយ គីមលី () មកពីកោះកុងខេត្តកំពង់ឆ្នាំង)៖
"ខ្ញុំជានិស្សិតរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៦៧ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម។ នៅពេលនេះខ្មែរក្រហមនិងកុម្មុយនិស្តយួននៅតែជាសម្ព័ន្ធមិត្ត។ គ្រូពេទ្យវៀតកុងបានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យក្លាយជាគ្រូពេទ្យ” ។
"ខ្ញុំជានិស្សិតរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៦៧ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម។ នៅពេលនេះខ្មែរក្រហមនិងកុម្មុយនិស្តយួននៅតែជាសម្ព័ន្ធមិត្ត។ គ្រូពេទ្យវៀតកុងបានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យក្លាយជាគ្រូពេទ្យ” ។
អ៉ឹត ប៊ុនរឿន () មកពីខេត្តរតនគីរី)៖
"គ្រួសារខ្ញុំក្រណាស់យើងមិនមានសត្វគោក្របីទេ។ ខ្ញុំមិនអាចជួយពួកគេរកប្រាក់បានទេព្រោះខ្ញុំនៅក្មេងពេក។ នៅសម័យខ្មែរក្រហម បង្ខំយើងឱ្យទៅទីជនបទ។ ពួកគេបានឱ្យខ្ញុំធ្វើការយ៉ាងលំបាកដែលខ្ញុំបានភៀសខ្លួនទៅព្រៃ” ។
"គ្រួសារខ្ញុំក្រណាស់យើងមិនមានសត្វគោក្របីទេ។ ខ្ញុំមិនអាចជួយពួកគេរកប្រាក់បានទេព្រោះខ្ញុំនៅក្មេងពេក។ នៅសម័យខ្មែរក្រហម បង្ខំយើងឱ្យទៅទីជនបទ។ ពួកគេបានឱ្យខ្ញុំធ្វើការយ៉ាងលំបាកដែលខ្ញុំបានភៀសខ្លួនទៅព្រៃ” ។
ព្រាប សារី (កើតឆ្នាំ ១៩៥០) មកពីខេត្តកំពត
"ខ្ញុំជាសិស្សពូកែកាលពីខ្ញុំនៅក្មេង។ ខ្ញុំធ្លាប់រស់នៅក្នុងព្រះវិហារដោយទទួលបានការអប់រំពីព្រះសង្ឃក្រោយមកខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយចលនាខ្មែរក្រហមនិង ខ្ញុំបានធ្វើការឱ្យមេស្រុកខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំបានក្លាយជាមេបញ្ជាការ។ នេះជារបៀបដែលខ្ញុំបានរួចជីវិត” ។
"ខ្ញុំជាសិស្សពូកែកាលពីខ្ញុំនៅក្មេង។ ខ្ញុំធ្លាប់រស់នៅក្នុងព្រះវិហារដោយទទួលបានការអប់រំពីព្រះសង្ឃក្រោយមកខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយចលនាខ្មែរក្រហមនិង ខ្ញុំបានធ្វើការឱ្យមេស្រុកខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំបានក្លាយជាមេបញ្ជាការ។ នេះជារបៀបដែលខ្ញុំបានរួចជីវិត” ។
ជូ សារុន (កើតឆ្នាំ ១៩៤៥) មកពីខេត្តកំពង់ធំ៖
"ខ្ញុំបានសិក្សាភាសាបារាំងតាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំត្រូវបានគេជម្លៀសចេញពីទីក្រុងខ្មែរក្រហមបានផ្តល់ការបណ្តុះបណ្តាលពិសេសដល់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានរៀនពីរបៀបធ្វើ ថ្នាំពេទ្យ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ ខ្ញុំបានតស៊ូជាមួយបងប្រុសខ្ញុំ។ គាត់ត្រូវគេសម្លាប់” ។
"ខ្ញុំបានសិក្សាភាសាបារាំងតាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំត្រូវបានគេជម្លៀសចេញពីទីក្រុងខ្មែរក្រហមបានផ្តល់ការបណ្តុះបណ្តាលពិសេសដល់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានរៀនពីរបៀបធ្វើ ថ្នាំពេទ្យ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ ខ្ញុំបានតស៊ូជាមួយបងប្រុសខ្ញុំ។ គាត់ត្រូវគេសម្លាប់” ។
ណង សារឹម មកពីខេត្តកំពង់ស្ពឺ៖
"ឪពុកខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហមព្រោះគាត់ជាឧក្រិដ្ឋជនដែលគេតាមចាប់ខ្លួន។ ប្រាក់រង្វាន់ ២៥០០ រៀលបើចាប់គាត់បាន។ ដំបូងខ្ញុំមិនចង់ក្លាយជាទាហានក្រហមទេ ព្រោះខ្ញុំជាក្មេងស្រីប៉ុន្តែបន្ទាប់មកខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរចិត្ត។
"ឪពុកខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហមព្រោះគាត់ជាឧក្រិដ្ឋជនដែលគេតាមចាប់ខ្លួន។ ប្រាក់រង្វាន់ ២៥០០ រៀលបើចាប់គាត់បាន។ ដំបូងខ្ញុំមិនចង់ក្លាយជាទាហានក្រហមទេ ព្រោះខ្ញុំជាក្មេងស្រីប៉ុន្តែបន្ទាប់មកខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរចិត្ត។
ជុំ វន (កើតឆ្នាំ ១៩៥៤) មកពីខេត្តកំពត
"ឪពុកខ្ញុំស្លាប់តាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង។ ខ្ញុំបានជួយម្តាយខ្ញុំធ្វើស្រែ។ វាគឺជាពេលដែលសហរដ្ឋអាមេរិកចាប់ផ្តើមបំផ្ទុះគ្រាប់បែកនៅកម្ពុជាដោយសម្ងាត់។ ខ្ញុំបានសំរេចចិត្ត ចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហមក្នុងនាមជាទាហាន។ ជាមធ្យម ៥០-៦០ នាក់នៃសមមិត្តរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់ក្នុងមួយថ្ងៃនៅក្នុងការប្រយុទ្ធគ្នា” ។
"ឪពុកខ្ញុំស្លាប់តាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង។ ខ្ញុំបានជួយម្តាយខ្ញុំធ្វើស្រែ។ វាគឺជាពេលដែលសហរដ្ឋអាមេរិកចាប់ផ្តើមបំផ្ទុះគ្រាប់បែកនៅកម្ពុជាដោយសម្ងាត់។ ខ្ញុំបានសំរេចចិត្ត ចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហមក្នុងនាមជាទាហាន។ ជាមធ្យម ៥០-៦០ នាក់នៃសមមិត្តរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់ក្នុងមួយថ្ងៃនៅក្នុងការប្រយុទ្ធគ្នា” ។
ឡុងកេត (កើតឆ្នាំ ១៩៣៧) ពី៖
"ខ្ញុំបានក្លាយជាព្រះសង្ឃក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៩ ក្នុងកំឡុងសង្គ្រាមស៊ីវិលខ្ញុំបានឃើញការឈឺចាប់និងការស្លាប់ជាច្រើន។ ខ្ញុំបានសឹក ហើយបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម .. អាវុធរបស់យើង រថក្រោះនិងគ្រាប់រំសេវត្រូវបាននាំចូលពីប្រទេសចិន។ នៅពេលវៀតណាមចូលមកខ្ញុំបានរត់គេចខ្លួន” ។
"ខ្ញុំបានក្លាយជាព្រះសង្ឃក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៩ ក្នុងកំឡុងសង្គ្រាមស៊ីវិលខ្ញុំបានឃើញការឈឺចាប់និងការស្លាប់ជាច្រើន។ ខ្ញុំបានសឹក ហើយបានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហម .. អាវុធរបស់យើង រថក្រោះនិងគ្រាប់រំសេវត្រូវបាននាំចូលពីប្រទេសចិន។ នៅពេលវៀតណាមចូលមកខ្ញុំបានរត់គេចខ្លួន” ។
ជិន រួន (កើតឆ្នាំ ១៩៤៩) មកពីខេត្តក្រចេះ
“ ទាំងឪពុកម្តាយខ្ញុំទាំងពីរបានស្លាប់។ ក្នុងនាមជាក្មេងកំព្រាខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងការតស៊ូព្រោះខ្ញុំគិតថាវានឹងផ្តល់គោលបំណងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានជួបប្រទះការវាយឆ្មក់ជាច្រើននិងបានរងរបួសជាច្រើនដង។ ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំមិនបោះបង់ការប្រយុទ្ធទេរហូតដល់ការបរាជ័យបស់ខ្មែរក្រហមនៅឆ្នាំ ១៩៧៩” ។
“ ទាំងឪពុកម្តាយខ្ញុំទាំងពីរបានស្លាប់។ ក្នុងនាមជាក្មេងកំព្រាខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងការតស៊ូព្រោះខ្ញុំគិតថាវានឹងផ្តល់គោលបំណងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានជួបប្រទះការវាយឆ្មក់ជាច្រើននិងបានរងរបួសជាច្រើនដង។ ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំមិនបោះបង់ការប្រយុទ្ធទេរហូតដល់ការបរាជ័យបស់ខ្មែរក្រហមនៅឆ្នាំ ១៩៧៩” ។
ឌីជេ ស្តី () ពី
"ខ្ញុំជាអ្នកសំដែងកុមារខ្មែរក្រហមច្រៀងចំរៀងឃោសនាក្នុងពិធីផ្សេងៗ។ ក្នុងទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៨០ ខ្ញុំបានរៀនភាសារុស្ស៊ីដំបូងបន្ទាប់មកភាសាអង់គ្លេសខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នករ៉េបដំបូងគេនៅកម្ពុជាដែលបានអប់រំមនុស្សជំនាន់ថ្មីអំពីខ្មែរក្រហម និងកេរដំណែលរបស់ពួកគេ” ។
"ខ្ញុំជាអ្នកសំដែងកុមារខ្មែរក្រហមច្រៀងចំរៀងឃោសនាក្នុងពិធីផ្សេងៗ។ ក្នុងទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៨០ ខ្ញុំបានរៀនភាសារុស្ស៊ីដំបូងបន្ទាប់មកភាសាអង់គ្លេសខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នករ៉េបដំបូងគេនៅកម្ពុជាដែលបានអប់រំមនុស្សជំនាន់ថ្មីអំពីខ្មែរក្រហម និងកេរដំណែលរបស់ពួកគេ” ។
សិល្បករខ្មែរនិយាយ
ជុំម៉ី () ពី៖
"ខ្ញុំគឺជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សប្រាំពីរនាក់ដែលនៅរស់រានមានជីវិតពីការជាប់ឃុំឃាំងក្នុងរបបខ្មែរក្រហមនៅក្នុងជំរំស -២១ ទួលស្លែងដែលអ្នកទោស ២០.០០០ នាក់ដែលភាគច្រើនជាជនជាតិខ្មែរត្រូវបានបញ្ជូនទៅប្រហារជីវិត។ ជាអតីតមេកានិចធ្វើការនៅភ្នំពេញ ខ្ញុំត្រូវបានគេនាំទៅពន្ធនាគារនៅថ្ងៃទី ២៨ ខែតុលាឆ្នាំ ១៩៧៨។ អស់រយៈពេល ១២ ថ្ងៃខ្ញុំត្រូវបានគេធ្វើទារុណកម្មព្រោះអ្នកសួរចម្លើយព្យាយាមធ្វើឱ្យខ្ញុំសារភាពថាបានធ្វើចារកម្មឱ្យអាមេរិក និងរុស្ស៊ី” ។
"ខ្ញុំគឺជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សប្រាំពីរនាក់ដែលនៅរស់រានមានជីវិតពីការជាប់ឃុំឃាំងក្នុងរបបខ្មែរក្រហមនៅក្នុងជំរំស -២១ ទួលស្លែងដែលអ្នកទោស ២០.០០០ នាក់ដែលភាគច្រើនជាជនជាតិខ្មែរត្រូវបានបញ្ជូនទៅប្រហារជីវិត។ ជាអតីតមេកានិចធ្វើការនៅភ្នំពេញ ខ្ញុំត្រូវបានគេនាំទៅពន្ធនាគារនៅថ្ងៃទី ២៨ ខែតុលាឆ្នាំ ១៩៧៨។ អស់រយៈពេល ១២ ថ្ងៃខ្ញុំត្រូវបានគេធ្វើទារុណកម្មព្រោះអ្នកសួរចម្លើយព្យាយាមធ្វើឱ្យខ្ញុំសារភាពថាបានធ្វើចារកម្មឱ្យអាមេរិក និងរុស្ស៊ី” ។
ភស្តុតាងរូបថត
Neang Sakhan
As a victim under the Khmer Rouge regime, I suffered evacuating from Phnom Penh, being tortured both physically and mentally, starving, forced to work, being separated from my parents and siblings, witnessed unjust killings, prohibited from all kinds of rights and freedom, elimination of religion…etc. I advise the next generations to learn clearly the history and to unite courageously and fairly, in order to prevent 3 year-8 month- 20 day regime from recurrence.
Som Chann
Life under the Khmer Rouge regime was very painful such as 10 of my siblings, nieces and nephews were killed. I was arrested and detained for two months in prison. They beat me and I got a head injury and a broken leg, which made me a disabled person. Finally, I filed a complaint with the Khmer Rouge tribunal to find justice and to not let the next generation imitate it.
Yi Sokhun
During the Pol Pot regime, my suffering was that they forced me to be cow and to plow in the rice field, they hit me the same as animals, and deprived me of food. Message the youth is that must study on the history of Khmer Rouge, help educating the youth to join in social work.
Orn Lyheng
During the Pol Pot regime, I was 7-month pregnant and was ordered to paddle the water wheel, carry cow dung, and got nothing to eat. They gave me one ladle of porridge mixed with corn. Six months after delivering my baby, my husband was brought to be killed. A half month later, they prepared to bring me for execution with 20 other people, but then they released me to go back without reason. Advise the young generations to understand about the Pol Pot regime, it was very miserable.
Yim Kimly
Two of my siblings were taken by bus to be killed. My sister-in-law was executed during her pregnancy and the entire family of my aunt was murdered as well. The Khmer Rouge offered a small portion of corn and ordered you to work beyond strengths. I suggest the next generations to help the country keeping peace and not let war happen again.
Chan Pha
I want the next generations to know about my suffering through the Khmer Rouge regime - for example I was forced to carry soil, dig canals, transplant rice, I was offered only three gram of rice per day to eat, I was not allowed to meet my parents and siblings. Not only that, my younger sister was sent to be killed at Tuol Sleng prison. I suggest the next generations to do whatever it takes to prevent the Pol Pot regime from recurrence because it was a brutal regime. I want the young generations to know about the Pol Pot regime, learn to wake up, be solidary, and study hard.
In Veng
During the Khmer Rouge regime, my father was taken for execution because he was accused of betraying Angkar, and my younger brother was tortured by forcing to plunge his hand into a lamp that was lit up. Whereas my older brother was mistreated in prison and starved to death. Finally, I want to advise the youth as well as the next Khmer generations to know about the suffering during the Khmer Rouge regime and do not let this regime happen again. We must be united and have solidarity.
Lang Toem
During the Khmer Rouge regime, I was a child who was forced to overwork and was offered inadequate food to eat. I lost my uncle who was sent to be killed in the Boueng Cheug Ek area. I suggest the next Khmer generations to study hard, have morality towards the nation, and as well as to prevent the Khmer Rouge regime from recurrence.
Hing Phon
I want the young generations to know how miserable it was during the Khmer Rouge regime. I was forced to carry soil, build dams, harvest rice without time to rest. They limited to mill 14 Tao of rice per day. I advise the next generations learn to struggle, have solidarity, do not act the same as during the Khmer Rouge era.
Nut Moul
When I saw the mass graves for the first time at the age of 10, this horrible picture is stuck in my mind. I cannot erase it. I do not want Cambodian youth to see what I saw. I can still hear the screams of those who were tortured and killed. I am suffering from severe trauma.
បណ្ណសារកំណត់ត្រានៃការចងចាំ
រឿងរ៉ាវអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម៖ ភាពយន្តឯកសាររបស់អ៊ុចស៊ុនឡាយ
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
រឿងរ៉ាវអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម៖ ភាពយន្តឯកសាររបស់ថាន់ ធីម
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
រឿងរ៉ាវអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម៖ ភាពយន្តឯកសាររបស់ ម៉ើ ពៅ
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
រឿងរ៉ាវអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម៖ ភាពយន្តឯកសាររបស់ ស៊ូ សុធាវី
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
ខ្សែភាពយន្តនេះផលិតដោយផ្ទះមេត្តានៅក្រោមគម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” (២០១៥-២០១៨) ដោយមានការឧបត្ថម្ភថវិកាពី IFA
គម្រោង "ខ្យល់" - សំភាសន៍ជាមួយវិចិត្រករជនជាតិអាឡឺម៉ង់Günther Uecker
វិចិត្រករជនជាតិអាឡឺម៉ង់ដ៏ល្បីល្បាញGünther Uecker (កើតឆ្នាំ ១៩៣០) បានធ្វើដំណើរមកប្រទេសកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៣ ដើម្បីស្វែងយល់ពីវប្បធម៌ខ្មែរ។ ផ្តើមចេញពីរូបភាពជញ្ជាំងគុក និងរូបគំនូរធ្វើទារុណកម្ម និងឃាតកម្មលោកGünther Uecker បានផលិត វដ្តនៃស្នាដៃរបស់គាត់គឺ ខ្យល់នៃព្រលឹងអ្នកស្លាប់សម្រាប់កុមារកម្ពុជា (“ Wind der Seelen der Toten, für die Kinder der Khmer”) ។ នេះគឺជាបទសម្ភាសន៍ជាមួយ Guether Uecker ដឹកនាំដោយវេជ្ជបណ្ឌិត Johannes Odenthal មកពីបណ្ឌិតសភាសិល្បៈប៊ែរឡាំង។ វាបានភ្ជាប់មកជាមួយការតាំងពិពណ៌ផ្ទះមេត្តាក្នុងឆ្នាំ ២០១៥ ក៏ដូចជាការបង្ហាញនូវកន្លែងចងចាំប្រល័យពូជសាសន៍កម្ពុជា“ ទួលស្លែង” ឆ្នាំ ២០១៨ ។
វិចិត្រករជនជាតិអាឡឺម៉ង់ដ៏ល្បីល្បាញGünther Uecker (កើតឆ្នាំ ១៩៣០) បានធ្វើដំណើរមកប្រទេសកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៣ ដើម្បីស្វែងយល់ពីវប្បធម៌ខ្មែរ។ ផ្តើមចេញពីរូបភាពជញ្ជាំងគុក និងរូបគំនូរធ្វើទារុណកម្ម និងឃាតកម្មលោកGünther Uecker បានផលិត វដ្តនៃស្នាដៃរបស់គាត់គឺ ខ្យល់នៃព្រលឹងអ្នកស្លាប់សម្រាប់កុមារកម្ពុជា (“ Wind der Seelen der Toten, für die Kinder der Khmer”) ។ នេះគឺជាបទសម្ភាសន៍ជាមួយ Guether Uecker ដឹកនាំដោយវេជ្ជបណ្ឌិត Johannes Odenthal មកពីបណ្ឌិតសភាសិល្បៈប៊ែរឡាំង។ វាបានភ្ជាប់មកជាមួយការតាំងពិពណ៌ផ្ទះមេត្តាក្នុងឆ្នាំ ២០១៥ ក៏ដូចជាការបង្ហាញនូវកន្លែងចងចាំប្រល័យពូជសាសន៍កម្ពុជា“ ទួលស្លែង” ឆ្នាំ ២០១៨ ។
បំបែកភាពស្ងៀមស្ងាត់៖ សន្និសិទចងចាំនៅភ្នំពេញឆ្នាំ ២០១២
កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីដោះស្រាយអំពើហឹង្សារដែលកើនឡើងក្នុងរយៈពេលមួយទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ នាំមកនូវការកើនឡើងនូវពេលវេលា និងធនធានដែលត្រូវបានវិនិយោគក្នុងការចងចាំដោយភាគីពាក់ព័ន្ធផ្សេងៗគ្នា។ នៅពេលយើងចាប់ផ្តើមសម្លឹងមើលបន្ថែមទៀតទៅលើយន្តការ
កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីដោះស្រាយអំពើហឹង្សារដែលកើនឡើងក្នុងរយៈពេលមួយទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ នាំមកនូវការកើនឡើងនូវពេលវេលា និងធនធានដែលត្រូវបានវិនិយោគក្នុងការចងចាំដោយភាគីពាក់ព័ន្ធផ្សេងៗគ្នា។ នៅពេលយើងចាប់ផ្តើមសម្លឹងមើលបន្ថែមទៀតទៅលើយន្តការ
របាយការណ៍ទូរទស្សន៍៖ គម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” ដែលចាប់ផ្តើមដោយទូរទស្សន៍ទទក -
អស់រយៈពេលជាងមួយភាគបួននៃសតវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនកម្ពុជាបានរង់ចាំយុត្តិធម៌។ សាលាក្តីខ្មែរក្រហមដែលកំពុងដំណើរការនៅអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (អវតក) មានគោលបំណងផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ប្រជាជនកម្ពុជាអ្នកដែលបានស្លាប់និងអ្នកដែលនៅរស់រានមានជីវិត។ ប៉ុន្តែការសាកល្បងនេះក៏សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ថ្មីផងដែរ ដើម្បីអប់រំយុវជនកម្ពុជាអំពីជំពូកដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥ មកសមាគមវប្បធម៌កម្ពុជា-អាឡឺម៉ង់ ផ្ទះមេត្តា និងដៃគូផ្សេងៗកំពុងដំណើរការគម្រោងល្ខោនអប់រំថ្មី អណ្តើកក្លាហាន។
អស់រយៈពេលជាងមួយភាគបួននៃសតវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនកម្ពុជាបានរង់ចាំយុត្តិធម៌។ សាលាក្តីខ្មែរក្រហមដែលកំពុងដំណើរការនៅអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (អវតក) មានគោលបំណងផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ប្រជាជនកម្ពុជាអ្នកដែលបានស្លាប់និងអ្នកដែលនៅរស់រានមានជីវិត។ ប៉ុន្តែការសាកល្បងនេះក៏សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ថ្មីផងដែរ ដើម្បីអប់រំយុវជនកម្ពុជាអំពីជំពូកដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥ មកសមាគមវប្បធម៌កម្ពុជា-អាឡឺម៉ង់ ផ្ទះមេត្តា និងដៃគូផ្សេងៗកំពុងដំណើរការគម្រោងល្ខោនអប់រំថ្មី អណ្តើកក្លាហាន។
របាយការណ៍ទូរទស្សន៍៖ គម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” ដែលចាប់ផ្តើមដោយទូរទស្សន៍SEATV -
អស់រយៈពេលជាងមួយភាគបួននៃសតវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនកម្ពុជាបានរង់ចាំយុត្តិធម៌។ សាលាក្តីខ្មែរក្រហមដែលកំពុងដំណើរការនៅអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (អវតក) មានគោលបំណងផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ប្រជាជនកម្ពុជាអ្នកដែលបានស្លាប់និងអ្នកដែលនៅរស់រានមានជីវិត។ ប៉ុន្តែការសាកល្បងនេះក៏សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ថ្មីផងដែរ ដើម្បីអប់រំយុវជនកម្ពុជាអំពីជំពូកដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥ មកសមាគមវប្បធម៌កម្ពុជា-អាឡឺម៉ង់ ផ្ទះមេត្តា និងដៃគូផ្សេងៗកំពុងដំណើរការគម្រោងល្ខោនអប់រំថ្មី អណ្តើកក្លាហាន។
អស់រយៈពេលជាងមួយភាគបួននៃសតវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនកម្ពុជាបានរង់ចាំយុត្តិធម៌។ សាលាក្តីខ្មែរក្រហមដែលកំពុងដំណើរការនៅអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (អវតក) មានគោលបំណងផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ប្រជាជនកម្ពុជាអ្នកដែលបានស្លាប់និងអ្នកដែលនៅរស់រានមានជីវិត។ ប៉ុន្តែការសាកល្បងនេះក៏សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ថ្មីផងដែរ ដើម្បីអប់រំយុវជនកម្ពុជាអំពីជំពូកដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥ មកសមាគមវប្បធម៌កម្ពុជា-អាឡឺម៉ង់ ផ្ទះមេត្តា និងដៃគូផ្សេងៗកំពុងដំណើរការគម្រោងល្ខោនអប់រំថ្មី អណ្តើកក្លាហាន។
របាយការណ៍ទូរទស្សន៍៖ គម្រោង“ អណ្តើកក្លាហាន” ដែលចាប់ផ្តើមដោយទូរទស្សន៍CNC -
អស់រយៈពេលជាងមួយភាគបួននៃសតវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនកម្ពុជាបានរង់ចាំយុត្តិធម៌។ សាលាក្តីខ្មែរក្រហមដែលកំពុងដំណើរការនៅអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (អវតក) មានគោលបំណងផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ប្រជាជនកម្ពុជាអ្នកដែលបានស្លាប់និងអ្នកដែលនៅរស់រានមានជីវិត។ ប៉ុន្តែការសាកល្បងនេះក៏សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ថ្មីផងដែរ ដើម្បីអប់រំយុវជនកម្ពុជាអំពីជំពូកដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥ មកសមាគមវប្បធម៌កម្ពុជា-អាឡឺម៉ង់ ផ្ទះមេត្តា និងដៃគូផ្សេងៗកំពុងដំណើរការគម្រោងល្ខោនអប់រំថ្មី អណ្តើកក្លាហាន។
អស់រយៈពេលជាងមួយភាគបួននៃសតវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនកម្ពុជាបានរង់ចាំយុត្តិធម៌។ សាលាក្តីខ្មែរក្រហមដែលកំពុងដំណើរការនៅអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (អវតក) មានគោលបំណងផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ប្រជាជនកម្ពុជាអ្នកដែលបានស្លាប់និងអ្នកដែលនៅរស់រានមានជីវិត។ ប៉ុន្តែការសាកល្បងនេះក៏សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ថ្មីផងដែរ ដើម្បីអប់រំយុវជនកម្ពុជាអំពីជំពូកដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៥ មកសមាគមវប្បធម៌កម្ពុជា-អាឡឺម៉ង់ ផ្ទះមេត្តា និងដៃគូផ្សេងៗកំពុងដំណើរការគម្រោងល្ខោនអប់រំថ្មី អណ្តើកក្លាហាន។
ពិធីករ MC Curly ជាមួយ សាស្ត្រាចារ្យឃិនស្គី - វីដេអូចម្រៀងប៉ុលពត
អង្គការ POL POT គឺជាចម្រៀងដែលនិពន្ធដោយតារាចម្រៀងរ៉េបជនជាតិកម្ពុជាឈ្មោះMC Curly កុសល ដូង។ តន្ត្រីនេះត្រូវបានផលិតដោយសាស្រ្តាចារ្យគីនស្គីស្គាល់ថា យ៉ាន រ៉ូប៊ឺតម៉ាឡឺរ ចំណងជើងបទចម្រៀងនេះបង្ហាញផ្លូវដ៏គួរឱ្យទាក់ទាញមួយនៃការដួលរលំនៃសម័យក្រោយសង្គ្រាមជាមួយការធ្វើសមាហរណកម្មអនាធិបតេយ្យនៃប្រទេសកម្ពុជានៅក្នុងលំដាប់សេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកថ្មី។ វីដេអូនេះដឹកនាំដោយហ្សង់ម៉ាធីស និងថតនៅលើកញ្ចក់អេក្រង់ពណ៌បៃតងដោយម៉ាកអ៊ីប៊ែលនៅស្ទូឌីយោទូរទស្សន៍អប្សរារាជធានីភ្នំពេញ។ ហ្សង់ម៉ាត់ទីសផលិតវីដេអូខ្សែភាពយន្ត នៅផ្ទះមេតាភ្នំពេញនៅលើ After Effects ។
អង្គការ POL POT គឺជាចម្រៀងដែលនិពន្ធដោយតារាចម្រៀងរ៉េបជនជាតិកម្ពុជាឈ្មោះMC Curly កុសល ដូង។ តន្ត្រីនេះត្រូវបានផលិតដោយសាស្រ្តាចារ្យគីនស្គីស្គាល់ថា យ៉ាន រ៉ូប៊ឺតម៉ាឡឺរ ចំណងជើងបទចម្រៀងនេះបង្ហាញផ្លូវដ៏គួរឱ្យទាក់ទាញមួយនៃការដួលរលំនៃសម័យក្រោយសង្គ្រាមជាមួយការធ្វើសមាហរណកម្មអនាធិបតេយ្យនៃប្រទេសកម្ពុជានៅក្នុងលំដាប់សេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកថ្មី។ វីដេអូនេះដឹកនាំដោយហ្សង់ម៉ាធីស និងថតនៅលើកញ្ចក់អេក្រង់ពណ៌បៃតងដោយម៉ាកអ៊ីប៊ែលនៅស្ទូឌីយោទូរទស្សន៍អប្សរារាជធានីភ្នំពេញ។ ហ្សង់ម៉ាត់ទីសផលិតវីដេអូខ្សែភាពយន្ត នៅផ្ទះមេតាភ្នំពេញនៅលើ After Effects ។
ភាពយន្តឯកសារវេទិកាល្ខោន - របៀបដែលអ្នកភូមិរៀនដោះស្រាយជាមួយកេរដំណែលប៉ុលពត
អង្គការចិត្តសង្គមអន្តរវប្បធម៌ (TPO) កម្ពុជាគឺជាអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលឈានមុខគេនៅកម្ពុជាក្នុងវិស័យថែទាំសុខភាពផ្លូវចិត្ តនិងការគាំទ្រផ្នែកសង្គម។ អង្គការធីភីអូ ប្រើវេទិកាល្ខោនដើម្បីបង្កើតសុន្ទរកថាអន្តរជំនាន់ស្តីពីអំពើហិង្សា យេនឌ័រក្រោមរបបខ្មែរក្រហម។ វេទិកាល្ខោនគឺជាល្ខោនមួយប្រភេទដែលបង្កើតឡើងដោយអ្នកដឹកនាំភាពយន្តប្រកបដោយភាពច្នៃប្រឌិតនិងមានឥទ្ធិពលលោកអូហ្គូសស្តូ បូលដែលជាបច្ចេកទេសមួយក្នុងចំណោមបច្ចេកទេស“ ល្ខោនសង្កត់ចិត្ត”។
អង្គការចិត្តសង្គមអន្តរវប្បធម៌ (TPO) កម្ពុជាគឺជាអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលឈានមុខគេនៅកម្ពុជាក្នុងវិស័យថែទាំសុខភាពផ្លូវចិត្ តនិងការគាំទ្រផ្នែកសង្គម។ អង្គការធីភីអូ ប្រើវេទិកាល្ខោនដើម្បីបង្កើតសុន្ទរកថាអន្តរជំនាន់ស្តីពីអំពើហិង្សា យេនឌ័រក្រោមរបបខ្មែរក្រហម។ វេទិកាល្ខោនគឺជាល្ខោនមួយប្រភេទដែលបង្កើតឡើងដោយអ្នកដឹកនាំភាពយន្តប្រកបដោយភាពច្នៃប្រឌិតនិងមានឥទ្ធិពលលោកអូហ្គូសស្តូ បូលដែលជាបច្ចេកទេសមួយក្នុងចំណោមបច្ចេកទេស“ ល្ខោនសង្កត់ចិត្ត”។
សិល្បៈរស់រានមានជីវិត - គម្រោងសិល្បៈខ្មែរក្រហមដោយផ្ទះមេត្តា
“ សិល្បៈរស់រានមានជីវិត” គឺជាស្នាដៃវីដេអូរបស់វិចិត្រករ/អ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តជនជាតិអាមេរិកឈ្មោះអេលីសាបិតវូហ្វែហ្វែល និងសហការីពីរបីនាក់។ ពួកគេកត់ត្រាផ្នែកទីពីរនៃការតាំងពិពរ័ណ៌ពីផ្ទះមេត្តា“ សិល្បៈនៃការរស់រានមានជីវិត” (២០០៩) ដែលសិល្បករខ្មែរមកពីគ្រប់ក្រុមអាយុឆ្លុះបញ្ចាំងពីអំពើប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុលពត។
“ សិល្បៈរស់រានមានជីវិត” គឺជាស្នាដៃវីដេអូរបស់វិចិត្រករ/អ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តជនជាតិអាមេរិកឈ្មោះអេលីសាបិតវូហ្វែហ្វែល និងសហការីពីរបីនាក់។ ពួកគេកត់ត្រាផ្នែកទីពីរនៃការតាំងពិពរ័ណ៌ពីផ្ទះមេត្តា“ សិល្បៈនៃការរស់រានមានជីវិត” (២០០៩) ដែលសិល្បករខ្មែរមកពីគ្រប់ក្រុមអាយុឆ្លុះបញ្ចាំងពីអំពើប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុលពត។
បីជំនាន់ - ភាពយន្តឯកសារ
អ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តខ្មែរវ័យក្មេងទាំងបីនាក់គឺលីមស៊ាងហេងអាយុ ២១ ឆ្នាំ
អ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តខ្មែរវ័យក្មេងទាំងបីនាក់គឺលីមស៊ាងហេងអាយុ ២១ ឆ្នាំ
សិល្បៈនៃការរស់រានមានជីវិត - ការតាំងពិព័រណ៍លើកដំបូងដោយផ្ទះមេត្តា អំពីមរតកខ្មែរក្រហម ពីក្រុមអាយុផ្សេងៗគ្នា។ ស្នាដៃតំណាងឱ្យទស្សនវិស័យខុសៗគ្នារបស់ប្រជាជនកម្ពុជាជំនាន់ផ្សេងៗគ្ នាលើប៉ុលពតនិង“ វាលពិឃាត” របស់គាត់។ ជោគជ័យភ្លាមៗរបស់គម្រោងបានលើកទឹកចិត្តដល់ក្រុមការងារផ្ទះមេត្តា ក្នុងការរៀបចំការតាំងពិព័រណ៌សិល្បៈភូមិ វេទិកាសាធារណៈ ឬការបញ្ចាំងភាពយន្តដោយសហការជាមួយរដ្ឋាភិបាលអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលក្នុងស្រុក និងម្ចាស់ជំនួយអន្តរជាតិ។
