ចាន់ពិសីកើតឆ្នាំ ១៩៨៣៖
“ខ្ញុំជាសិល្បករខ្មែរម្នាក់ ហើយខ្ញុំមានឈាមខ្មែរ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់នៅពេលដែលខ្ញុំបាន លឺអំពីប្រជាជនកម្ពុជា ១,៧ លាននាក់ដែលបានស្លាប់ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ ទោះបីខ្ញុំមិនបានរស់នៅក្នុងសម័យនោះក៏ដោយ មានអារម្មណ៍ភ័យរន្ធត់ចំពោះសកម្មភាពរបស់ប៉ុលពតខ្មែរក្រហមដ៏កាចសាហាវ និងអំពើដែលប្រព្រឹត្តិលើប្រជាជនស្លូតត្រង់ទាំងនេះ។ ពិសីបានសិក្សាផ្នែកសិល្បៈនៅ PHARE (សាលាហ្វាពន្លឺសិល្បៈ) នៅស្រុកកំណើតខេត្តបាត់ដំបងពីឆ្នាំ ១៩៩៧ ដល់ ២០០២។ អ្នកនាងបានផ្លាស់មករស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញដើម្បីបន្តការសិក្សានៅវិទ្យាស្ថាន SETEC (២០០៣ - ២០០៤) ជាកន្លែងដែលអ្នកនាងបន្តធ្វើការជាសិល្បករ គ្រូបង្រៀនសិល្បៈ និងជាអ្នកគូររូប។
“ខ្ញុំជាសិល្បករខ្មែរម្នាក់ ហើយខ្ញុំមានឈាមខ្មែរ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់នៅពេលដែលខ្ញុំបាន លឺអំពីប្រជាជនកម្ពុជា ១,៧ លាននាក់ដែលបានស្លាប់ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ ទោះបីខ្ញុំមិនបានរស់នៅក្នុងសម័យនោះក៏ដោយ មានអារម្មណ៍ភ័យរន្ធត់ចំពោះសកម្មភាពរបស់ប៉ុលពតខ្មែរក្រហមដ៏កាចសាហាវ និងអំពើដែលប្រព្រឹត្តិលើប្រជាជនស្លូតត្រង់ទាំងនេះ។ ពិសីបានសិក្សាផ្នែកសិល្បៈនៅ PHARE (សាលាហ្វាពន្លឺសិល្បៈ) នៅស្រុកកំណើតខេត្តបាត់ដំបងពីឆ្នាំ ១៩៩៧ ដល់ ២០០២។ អ្នកនាងបានផ្លាស់មករស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញដើម្បីបន្តការសិក្សានៅវិទ្យាស្ថាន SETEC (២០០៣ - ២០០៤) ជាកន្លែងដែលអ្នកនាងបន្តធ្វើការជាសិល្បករ គ្រូបង្រៀនសិល្បៈ និងជាអ្នកគូររូប។
ឆាត ភាស័ត កើតឆ្នាំ ១៩៧០៖
ស្នាដៃរបស់ខ្ញុំបង្ហាញពីទំនាក់ទំនងរវាងពីមុន និងឥឡូវនេះ។ ខ្ញុំគូរអំពីសេចក្តីស្លាប់និងអំពើហឹង្សាប៉ុន្តែខ្ញុំសង្ឃឹមនិងសុបិន្តថា វានឹងឆ្ពោះទៅមុខទៀត។ ព្យែរសាត បានភៀសខ្លួនទៅសហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងឆ្នាំ ១៩៨១ ហើយបានចាប់ផ្តើមគូរគំនូរជាយន្តការដោះស្រាយ។ ក្រៅពីនេះគាត់ធ្វើការជាមួយមនុស្សដែលប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តផ្សេងទៀត។ គាត់តាំងទីលំនៅសហរដ្ឋអាមេរិក និងប្រទេសកម្ពុជា។
ស្នាដៃរបស់ខ្ញុំបង្ហាញពីទំនាក់ទំនងរវាងពីមុន និងឥឡូវនេះ។ ខ្ញុំគូរអំពីសេចក្តីស្លាប់និងអំពើហឹង្សាប៉ុន្តែខ្ញុំសង្ឃឹមនិងសុបិន្តថា វានឹងឆ្ពោះទៅមុខទៀត។ ព្យែរសាត បានភៀសខ្លួនទៅសហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងឆ្នាំ ១៩៨១ ហើយបានចាប់ផ្តើមគូរគំនូរជាយន្តការដោះស្រាយ។ ក្រៅពីនេះគាត់ធ្វើការជាមួយមនុស្សដែលប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តផ្សេងទៀត។ គាត់តាំងទីលំនៅសហរដ្ឋអាមេរិក និងប្រទេសកម្ពុជា។
ឆាន ណាវ៉ាត់កើតឆ្នាំ ១៩៧៥៖
“កុមារទទួលបានការអប់រំតិចតួចណាស់ក្រោមរបបខ្មែរក្រហមដោយគ្រាន់តែទទួលការបណ្តុះបណ្តាលមនោគមវិជ្ជាប៉ុណ្ណោះ។ ក្មេងៗត្រូវបានគេបណ្តេញចេញពីឪពុកម្តាយហើយពួកគេមិនដែលដឹងពីភាពកក់ក្តៅក្នុងគ្រួសាររបស់ពួកគេឡើយ។ ណាវ៉ាតបានសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ (RUFA) និងបានឈ្នះរង្វាន់ទីមួយក្នុងការប្រកួតប្រជែងគូរគំនូរអេដស៍។ គាត់បានចូលរួមចំណែកក្នុងការតាំងពិព័រណ៍ជាក្រុមជាច្រើនហើយគាត់ក៏ធ្វើការជាមួយកុមារនិងសិល្បករបរទេសផងដែរ។
“កុមារទទួលបានការអប់រំតិចតួចណាស់ក្រោមរបបខ្មែរក្រហមដោយគ្រាន់តែទទួលការបណ្តុះបណ្តាលមនោគមវិជ្ជាប៉ុណ្ណោះ។ ក្មេងៗត្រូវបានគេបណ្តេញចេញពីឪពុកម្តាយហើយពួកគេមិនដែលដឹងពីភាពកក់ក្តៅក្នុងគ្រួសាររបស់ពួកគេឡើយ។ ណាវ៉ាតបានសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ (RUFA) និងបានឈ្នះរង្វាន់ទីមួយក្នុងការប្រកួតប្រជែងគូរគំនូរអេដស៍។ គាត់បានចូលរួមចំណែកក្នុងការតាំងពិព័រណ៍ជាក្រុមជាច្រើនហើយគាត់ក៏ធ្វើការជាមួយកុមារនិងសិល្បករបរទេសផងដែរ។
ព្រំវិចិត្រ កើតឆ្នាំ ១៩៥៦៖
“តើក្រុមគ្រួសារណាដែលមិនមានការភ័យខ្លាចនិងបែកបាក់? ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចទុក្ខវេទនានៅសម័យប៉ុលពតបានទេ។ វិចិត្រ បានសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈមុនពេលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាច។ គាត់បានធ្វើការជាសិល្បករក្នុងវិស័យអប់រំពេញមួយអាជីពរបស់គាត់។
“តើក្រុមគ្រួសារណាដែលមិនមានការភ័យខ្លាចនិងបែកបាក់? ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចទុក្ខវេទនានៅសម័យប៉ុលពតបានទេ។ វិចិត្រ បានសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈមុនពេលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាច។ គាត់បានធ្វើការជាសិល្បករក្នុងវិស័យអប់រំពេញមួយអាជីពរបស់គាត់។
ដេនីសមីនគីមកើតឆ្នាំ ១៩៨១៖
“កុមារតែងតែជាជនរងគ្រោះដំបូងនៃអំពើឃោរឃៅរបស់មនុស្ស។ ពួកគេជាមនុស្ស ដែលមានការអប់រំទាបបំផុត និងងាយរៀបចំបំផុត។ ការគូររូបរាងកាយរបស់ពួកគេយ៉ាងសាមញ្ញហាក់ដូចជាអាយ៉ងដៃសង្កត់ធ្ងន់លើការគ្រប់គ្រងពេញលេញលើពួកគេ។ ខ្ញុំបានប្រើរូបភាពពីគុកទួលស្លែងដើម្បីបង្កើតរូបចម្លាក់។ ដេនីសមីនគីម កើតនៅប្រទេសបារាំង។ គាត់បានទទួលការអប់រំនៅ Ecole Superieure d'Art de Marseille ។ សម្រាប់ការងារគាត់ភាគច្រើនប្រើទឹកថ្នាំធ្យូង និងទឹកថ្នាំចិន។
“កុមារតែងតែជាជនរងគ្រោះដំបូងនៃអំពើឃោរឃៅរបស់មនុស្ស។ ពួកគេជាមនុស្ស ដែលមានការអប់រំទាបបំផុត និងងាយរៀបចំបំផុត។ ការគូររូបរាងកាយរបស់ពួកគេយ៉ាងសាមញ្ញហាក់ដូចជាអាយ៉ងដៃសង្កត់ធ្ងន់លើការគ្រប់គ្រងពេញលេញលើពួកគេ។ ខ្ញុំបានប្រើរូបភាពពីគុកទួលស្លែងដើម្បីបង្កើតរូបចម្លាក់។ ដេនីសមីនគីម កើតនៅប្រទេសបារាំង។ គាត់បានទទួលការអប់រំនៅ Ecole Superieure d'Art de Marseille ។ សម្រាប់ការងារគាត់ភាគច្រើនប្រើទឹកថ្នាំធ្យូង និងទឹកថ្នាំចិន។
ហេនសុផលកើតឆ្នាំ ១៩៥៨៖
“ក្នុងគំនូរនេះខ្ញុំចង់ផ្ញើសារចំនួន ៣។ ដំបូងខ្ញុំចង់រំលឹកដល់អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបនោះនូវនៃសារៈសំខាន់លើជីវិតរបស់ពួកគេ ដូច្នេះពួកគេមិនភ្លេចទេ។ ទី ២ ខ្ញុំចង់តស៊ូរួមជាមួយស្ថាប័នអន្តរជាតិដែលបាននាំខ្មែរក្រហមឡើងតុលាការ។ ទីបីខ្ញុំចង់បង្ហាញមុខមាត់ពិតនៃរបបនេះដល់យុវជនកម្ពុជាជំនាន់ក្រោយ។ សុផលបានសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈពីឆ្នាំ ១៩៨២ - ១៩៨៥ និងធ្វើការនៅក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈ។ គាត់ក៏ជាម្ចាស់វិចិត្រសាលសិល្បៈហេន សុផលនិងបានឈ្នះការប្រកួតប្រជែងជាច្រើន។
“ក្នុងគំនូរនេះខ្ញុំចង់ផ្ញើសារចំនួន ៣។ ដំបូងខ្ញុំចង់រំលឹកដល់អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបនោះនូវនៃសារៈសំខាន់លើជីវិតរបស់ពួកគេ ដូច្នេះពួកគេមិនភ្លេចទេ។ ទី ២ ខ្ញុំចង់តស៊ូរួមជាមួយស្ថាប័នអន្តរជាតិដែលបាននាំខ្មែរក្រហមឡើងតុលាការ។ ទីបីខ្ញុំចង់បង្ហាញមុខមាត់ពិតនៃរបបនេះដល់យុវជនកម្ពុជាជំនាន់ក្រោយ។ សុផលបានសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈពីឆ្នាំ ១៩៨២ - ១៩៨៥ និងធ្វើការនៅក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈ។ គាត់ក៏ជាម្ចាស់វិចិត្រសាលសិល្បៈហេន សុផលនិងបានឈ្នះការប្រកួតប្រជែងជាច្រើន។
ហែម អានកន្និដ្ឋា កើតនៅឆ្នាំ១៩៨៤៖
“ខ្ញុំធ្លាប់បានលឺឪពុកម្តាយខ្ញុំនិយាយអំពីទុក្ខលំបាកនៅក្នុងរបបប៉ុលពត។ ខ្ញុំអាចស្រមៃថាវាជាការប្រសើរសម្រាប់ពួកគាត់ក្នុងការរក្សាជីវិតរស់ដោយ ធ្វើគថ្លង់។ នៅក្នុងភាពងងឹតក្នុងរបបប៉ុលពតតើប្រជាជនអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីស្វែងរកសិទ្ធិជាមនុស្សបាន? វាជាសំនួរដែលគ្មានចម្លើយ”កន្និដ្ឋាបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្ប:។ នាងពិព័ណ៌នាអំពីគំនូរថាវាជាវិធីមួយដើម្បីបង្ហាញអារម្មណ៍ដែលនាងមិនអាចនិយាយបាន។
“ខ្ញុំធ្លាប់បានលឺឪពុកម្តាយខ្ញុំនិយាយអំពីទុក្ខលំបាកនៅក្នុងរបបប៉ុលពត។ ខ្ញុំអាចស្រមៃថាវាជាការប្រសើរសម្រាប់ពួកគាត់ក្នុងការរក្សាជីវិតរស់ដោយ ធ្វើគថ្លង់។ នៅក្នុងភាពងងឹតក្នុងរបបប៉ុលពតតើប្រជាជនអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីស្វែងរកសិទ្ធិជាមនុស្សបាន? វាជាសំនួរដែលគ្មានចម្លើយ”កន្និដ្ឋាបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្ប:។ នាងពិព័ណ៌នាអំពីគំនូរថាវាជាវិធីមួយដើម្បីបង្ហាញអារម្មណ៍ដែលនាងមិនអាចនិយាយបាន។
ខ្ចៅ តូច កើតនៅឆ្នាំ១៩៨២៖
”ពេលខ្ញុំលឺមនុស្សនិយាយអំពីរបបខ្មែរក្រហមវាធ្វើអោយខ្ញុំស្មុគស្មាញ និងកើតទុក្ខខ្លាំង។ ខ្ញុំមិនចង់ជឿទេថាវាកើតឡើងក្នុងប្រទេសរបស់ខ្ញុំ។ ខណ:ពេលដែលខ្ញុំកំពុងគូរគំនូរនេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានអ្វីធ្វើអោយខ្ញុំឈឺខ្លាំង។ ខ្ញុំមិនមែនជាសាក្សីរបស់ខ្មែរក្រហមទេ។ ខ្ញុំបានឃើញតែក្នុងសៀវភៅនិងខ្សែភាពយន្ត ខ្ញុំពិតជាមិនចង់ឃើញវាម្តងទៀតទេ” តូចបានសិក្សានៅសិល្ប នៅហ្វាពន្លឺសិល្ប:ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៨ ដល់២០០៣។ ដែលសព្វថ្ងៃនាងបង្រៀនមានមូលដ្ឋានក្នុងខេត្តបាត់ដំបងដែលជាកន្លែងដែលនាងសហការគ្រប់គ្រង វិចិត្រសាលផ្កាឈូក។
”ពេលខ្ញុំលឺមនុស្សនិយាយអំពីរបបខ្មែរក្រហមវាធ្វើអោយខ្ញុំស្មុគស្មាញ និងកើតទុក្ខខ្លាំង។ ខ្ញុំមិនចង់ជឿទេថាវាកើតឡើងក្នុងប្រទេសរបស់ខ្ញុំ។ ខណ:ពេលដែលខ្ញុំកំពុងគូរគំនូរនេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានអ្វីធ្វើអោយខ្ញុំឈឺខ្លាំង។ ខ្ញុំមិនមែនជាសាក្សីរបស់ខ្មែរក្រហមទេ។ ខ្ញុំបានឃើញតែក្នុងសៀវភៅនិងខ្សែភាពយន្ត ខ្ញុំពិតជាមិនចង់ឃើញវាម្តងទៀតទេ” តូចបានសិក្សានៅសិល្ប នៅហ្វាពន្លឺសិល្ប:ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៨ ដល់២០០៣។ ដែលសព្វថ្ងៃនាងបង្រៀនមានមូលដ្ឋានក្នុងខេត្តបាត់ដំបងដែលជាកន្លែងដែលនាងសហការគ្រប់គ្រង វិចិត្រសាលផ្កាឈូក។
គង់ចាន់ណាកើតឆ្នាំ ១៩៨៣៖
“ខ្ញុំបានបង្កើតគ្រឿងតំឡើងរបស់ខ្ញុំចេញពីសណ្តែកក្រហម សណ្តែក អង្ករ កប្បាស កាវបិទ គ្រឿងបំពងសម្លេង និងអ្នកទំពក់សម្លៀកបំពាក់។ មូលហេតុដែលខ្ញុំប្រើសំភារៈទាំងនេះសំរាប់ការងាររបស់ខ្ញុំ គឺថាទោះបីជាដំណាំកសិកម្មមានច្រើននៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ក៏ប្រជាជនមិនអាចមានអាហារគ្រប់គ្រាន់សំរាប់បរិភោគដែរ ។ គង់ ចាន់ណា បានបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាលាសិល្បៈរៃយំក្នុងឆ្នាំ ២០០៥ ។
“ខ្ញុំបានបង្កើតគ្រឿងតំឡើងរបស់ខ្ញុំចេញពីសណ្តែកក្រហម សណ្តែក អង្ករ កប្បាស កាវបិទ គ្រឿងបំពងសម្លេង និងអ្នកទំពក់សម្លៀកបំពាក់។ មូលហេតុដែលខ្ញុំប្រើសំភារៈទាំងនេះសំរាប់ការងាររបស់ខ្ញុំ គឺថាទោះបីជាដំណាំកសិកម្មមានច្រើននៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ក៏ប្រជាជនមិនអាចមានអាហារគ្រប់គ្រាន់សំរាប់បរិភោគដែរ ។ គង់ ចាន់ណា បានបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាលាសិល្បៈរៃយំក្នុងឆ្នាំ ២០០៥ ។
ខ្វៃ សំណាង កើតឆ្នាំ ១៩៨២៖
“នៅក្នុងពិភពលោករបស់យើងមានរឿងល្អ និងរឿងអាក្រក់។ ទោះបីយើងចង់បំភ្លេចអតីតកាលក៏យើងមិនអាចធ្វើបានដែរ។ នៅពេលដែលយើងឃើញស្ថានភាពនេះហាក់ដូចជាយើងស្ថិតនៅក្នុងពេលនោះដែរ។ យើងពិតជាអាណិតដល់មនុស្សល្អដែលបានបាត់បង់ជីវិតដោយមិនបានធ្វើខុស។ ខ្មែរក្រហមបានធ្វើរឿងអាក្រក់បែបនេះអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយរហូតដល់មានមនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់។ ពួកគេបានដកហូតអត្តសញ្ញាណជាតិ ការអប់រំសាសនា និងចំណេះដឹង។ សំណាងបានសិក្សាគំនូរនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈនៅភ្នំពេញ។ នៅឆ្នាំ ២០១៧ គាត់ត្រូវបានគេអញ្ជើញឱ្យចូលរួមក្នុងកម្មវិធី Documenta ១៤ នៅ Kassel / Athens ។
“នៅក្នុងពិភពលោករបស់យើងមានរឿងល្អ និងរឿងអាក្រក់។ ទោះបីយើងចង់បំភ្លេចអតីតកាលក៏យើងមិនអាចធ្វើបានដែរ។ នៅពេលដែលយើងឃើញស្ថានភាពនេះហាក់ដូចជាយើងស្ថិតនៅក្នុងពេលនោះដែរ។ យើងពិតជាអាណិតដល់មនុស្សល្អដែលបានបាត់បង់ជីវិតដោយមិនបានធ្វើខុស។ ខ្មែរក្រហមបានធ្វើរឿងអាក្រក់បែបនេះអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយរហូតដល់មានមនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់។ ពួកគេបានដកហូតអត្តសញ្ញាណជាតិ ការអប់រំសាសនា និងចំណេះដឹង។ សំណាងបានសិក្សាគំនូរនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈនៅភ្នំពេញ។ នៅឆ្នាំ ២០១៧ គាត់ត្រូវបានគេអញ្ជើញឱ្យចូលរួមក្នុងកម្មវិធី Documenta ១៤ នៅ Kassel / Athens ។
លោកលាង ស៊ីកន កើតនៅឆ្នាំ ១៩៧៤៖
“នៅពេលយើងបោះជំហានទៅមុខតែ ស្រមោលរបស់យើងស្ថិតនៅពីក្រោយយើង ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងព្យាយាមដេញតាមស្រមោលរបស់វា វានឹងរសាត់បាត់ទៅ។ ស្រមោលនៅក្នុងគំនូររបស់ខ្ញុំកំពុងឆ្ពោះទៅរកយើង។ វាឆ្លុះបញ្ចាំងថាយើងជានរណាហើយយើងកំពុងធ្វើអ្វី។ ស្រមោលនេះឆ្លុះបញ្ចាំងពីរបបដែលប្រជាជនបានប្រព្រឹត្តិបទឧក្រិដ្ឋយ៉ាងឃោរឃៅ កុហក និងបដិសេធមិនប្រាប់ការពិត។ វាបង្ហាញពីការភ័យខ្លាចរបស់អ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋ និងការភ័យខ្លាចចំពោះផលវិបាកនៃសកម្មភាពរបស់ពួកគេ។ កញ្ចក់ឆ្លុះបញ្ចាំងពីកំហុស - អ្នកដែលបានសម្លាប់ និងបំផ្លាញជាតិរបស់យើង។ ស៊ីកនបានទទួលបរិញ្ញាបត្រផ្នែកសិល្បៈពីសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ។ គាត់ត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ថាជាសិល្បករសម័យទំនើបឈានមុខគេរបស់ប្រទេសកម្ពុជាដែលតំណាងអោយវិចិត្រសាលដែលមានមូលដ្ឋាននៅទីក្រុងឡុងដ៍គឺរ៉ូស៊ីនិងរ៉ូស៊ី។
“នៅពេលយើងបោះជំហានទៅមុខតែ ស្រមោលរបស់យើងស្ថិតនៅពីក្រោយយើង ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងព្យាយាមដេញតាមស្រមោលរបស់វា វានឹងរសាត់បាត់ទៅ។ ស្រមោលនៅក្នុងគំនូររបស់ខ្ញុំកំពុងឆ្ពោះទៅរកយើង។ វាឆ្លុះបញ្ចាំងថាយើងជានរណាហើយយើងកំពុងធ្វើអ្វី។ ស្រមោលនេះឆ្លុះបញ្ចាំងពីរបបដែលប្រជាជនបានប្រព្រឹត្តិបទឧក្រិដ្ឋយ៉ាងឃោរឃៅ កុហក និងបដិសេធមិនប្រាប់ការពិត។ វាបង្ហាញពីការភ័យខ្លាចរបស់អ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋ និងការភ័យខ្លាចចំពោះផលវិបាកនៃសកម្មភាពរបស់ពួកគេ។ កញ្ចក់ឆ្លុះបញ្ចាំងពីកំហុស - អ្នកដែលបានសម្លាប់ និងបំផ្លាញជាតិរបស់យើង។ ស៊ីកនបានទទួលបរិញ្ញាបត្រផ្នែកសិល្បៈពីសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ។ គាត់ត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ថាជាសិល្បករសម័យទំនើបឈានមុខគេរបស់ប្រទេសកម្ពុជាដែលតំណាងអោយវិចិត្រសាលដែលមានមូលដ្ឋាននៅទីក្រុងឡុងដ៍គឺរ៉ូស៊ីនិងរ៉ូស៊ី។
អឿសុគន្ធទេវីកើតឆ្នាំ ១៩៨៣៖
“គំនូររបស់ខ្ញុំបង្ហាញពីនារីវ័យក្មេងម្នាក់ដែលស្លៀកសំលៀកបំពាក់សិចស៊ីតាមទូរស័ព្ទ។ អ្នកអាចនិយាយថាក្មេងស្រីនោះគឺជាខ្ញុំ។ នាងកំពុងសំលឹងមើលតាមបង្អួចមើលទន្លេទៅកាន់តំបន់ជាយក្រុង។ នាងកំពុងគិតយ៉ាងខ្លាំងអំពីអនាគត។ នៅជើងនាងមានសាកសពឈាមប្រឡាក់ឈាម និងខ្សែពួរមួយចំនួន។ ខ្ញុំនៅក្មេងហើយខ្ញុំមិនចង់គិតពីអតីតកាលទេគឺគិតពីអនាគតតែប៉ុណ្ណោះ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលក្មេងស្រីនៅក្នុងរូបភាពកំពុងសម្លឹងមើលទៅមុខទោះបីជានាងដឹងថារឿងរ៉ាវអាក្រក់ជាច្រើនបានកើតឡើងកាលពីអតីតកាលក៏ដោយ។ នាងមិនចង់មើលទៅក្រោយទេ។” សុគន្ធាវីសិក្សាសិល្បៈ និងគូរគំនូរពីឆ្នាំ ២០០១ ដល់ ២០០៤ នៅសាលាសិល្បៈហ្វាពន្លឺសិល្បៈខេត្តបាត់ដំបង។ សព្វថ្ងៃសុគន្ធទេវីរស់នៅ និងធ្វើការនៅប៊ែរឡាំង / អាឡឺម៉ង់។
“គំនូររបស់ខ្ញុំបង្ហាញពីនារីវ័យក្មេងម្នាក់ដែលស្លៀកសំលៀកបំពាក់សិចស៊ីតាមទូរស័ព្ទ។ អ្នកអាចនិយាយថាក្មេងស្រីនោះគឺជាខ្ញុំ។ នាងកំពុងសំលឹងមើលតាមបង្អួចមើលទន្លេទៅកាន់តំបន់ជាយក្រុង។ នាងកំពុងគិតយ៉ាងខ្លាំងអំពីអនាគត។ នៅជើងនាងមានសាកសពឈាមប្រឡាក់ឈាម និងខ្សែពួរមួយចំនួន។ ខ្ញុំនៅក្មេងហើយខ្ញុំមិនចង់គិតពីអតីតកាលទេគឺគិតពីអនាគតតែប៉ុណ្ណោះ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលក្មេងស្រីនៅក្នុងរូបភាពកំពុងសម្លឹងមើលទៅមុខទោះបីជានាងដឹងថារឿងរ៉ាវអាក្រក់ជាច្រើនបានកើតឡើងកាលពីអតីតកាលក៏ដោយ។ នាងមិនចង់មើលទៅក្រោយទេ។” សុគន្ធាវីសិក្សាសិល្បៈ និងគូរគំនូរពីឆ្នាំ ២០០១ ដល់ ២០០៤ នៅសាលាសិល្បៈហ្វាពន្លឺសិល្បៈខេត្តបាត់ដំបង។ សព្វថ្ងៃសុគន្ធទេវីរស់នៅ និងធ្វើការនៅប៊ែរឡាំង / អាឡឺម៉ង់។
ពេជ្រ សុភាព កើតនៅឆ្នាំ១៩៦៩៖
“វដ្ត”គឺជាបំប្រែបំប្រួលធំជាងគេដែលខ្ញុំធា្លប់បានធ្វើក្នុងឆ្នាំ២០០៤។ ។ ខ្ញុំបានផ្សារភ្ជាប់ក្រពះពីរជាមួយគ្នាដើម្បីផ្តល់គំនិត អំពីទំនាក់ទំនងគ្រួសារ គំរូនៃភាពក្រីក្រ និងភាពអត់ឃ្លាន និងការតស៊ូដើម្បីរស់នៅជាមួយគ្នាដោយមានកំរិត។ សុភាពបានធំធាត់នៅសហរដ្ឋអាមេរិកហើយបានវិលត្រឡប់មកប្រទេសកម្ពុជាវិញនៅឆ្នាំ ២០០១ ។ នៅឆ្នាំ ២០០៥ គាត់បានរៀបចំមហោស្រពសិល្បៈខ្មែរដំបូងបង្អស់គឺសិល្បៈសូនរូប រួមជាមួយលីនដាសោភ័ណ។ សព្វថ្ងៃគាត់ជាសិល្បករឈានមុខគេម្នាក់របស់ប្រទេសកម្ពុជាដែលធ្វើការតាំងពិព័រណ៌ទូទាំងពិភពលោក។
“វដ្ត”គឺជាបំប្រែបំប្រួលធំជាងគេដែលខ្ញុំធា្លប់បានធ្វើក្នុងឆ្នាំ២០០៤។ ។ ខ្ញុំបានផ្សារភ្ជាប់ក្រពះពីរជាមួយគ្នាដើម្បីផ្តល់គំនិត អំពីទំនាក់ទំនងគ្រួសារ គំរូនៃភាពក្រីក្រ និងភាពអត់ឃ្លាន និងការតស៊ូដើម្បីរស់នៅជាមួយគ្នាដោយមានកំរិត។ សុភាពបានធំធាត់នៅសហរដ្ឋអាមេរិកហើយបានវិលត្រឡប់មកប្រទេសកម្ពុជាវិញនៅឆ្នាំ ២០០១ ។ នៅឆ្នាំ ២០០៥ គាត់បានរៀបចំមហោស្រពសិល្បៈខ្មែរដំបូងបង្អស់គឺសិល្បៈសូនរូប រួមជាមួយលីនដាសោភ័ណ។ សព្វថ្ងៃគាត់ជាសិល្បករឈានមុខគេម្នាក់របស់ប្រទេសកម្ពុជាដែលធ្វើការតាំងពិព័រណ៌ទូទាំងពិភពលោក។
លោក សុគន្ធា ពិថេក កើតឆ្នាំ ១៩៦៧៖
“ខ្ញុំចង់បង្ហាញពីរបៀបដែលខ្មែរក្រហមយកមនោគតិបរទេសមកអនុវត្តហើយប្រើវានៅក្នុងសង្គមរបស់យើងដោយមិនផ្លាស់ប្តូរដើម្បីឆ្លើយតបនឹងកាលៈទេសៈជាក់ស្តែងរបស់ប្រទេសជាតិ និងតម្រូវការរបស់ប្រជាជនកម្ពុជា។ ពួកគេគួរតែអនុវត្តមនោគមវិជ្ជាថ្មីដោយភ្ជាប់ជាមួយមនោគមវិជ្ជាចាស់។ ពិថេកបានសិក្សាពីឆ្នាំ ១៩៨៨ ដល់ឆ្នាំ ១៩៩១ នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រ និងសិល្បៈនិងបានក្លាយជាព្រះសង្ឃនៅឆ្នាំ ១៩៩៤។ គាត់បានចាប់ផ្តើមគូរគំនូរនៅឆ្នាំ ១៩៩៧ ហើយបានគូររូប និងគូសវាសគំនូរបុរាណនៃរឿងរាមាយណៈសម្រាប់សម្តេចនរោត្តមសីហនុ។ ផ្អែកលើគំនូរបុរាណរូបតំណាងមើលឃើញទំនើប និងការប្រើប្រាស់សម្ភារៈសាមញ្ញ គាត់ឆ្លុះបញ្ចាំងពីដំណើរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ក្នុងនាមជាអ្នកសិល្បៈនិងជាអ្នករស់នៅតាមចិញ្ចើមផ្លូវ។
“ខ្ញុំចង់បង្ហាញពីរបៀបដែលខ្មែរក្រហមយកមនោគតិបរទេសមកអនុវត្តហើយប្រើវានៅក្នុងសង្គមរបស់យើងដោយមិនផ្លាស់ប្តូរដើម្បីឆ្លើយតបនឹងកាលៈទេសៈជាក់ស្តែងរបស់ប្រទេសជាតិ និងតម្រូវការរបស់ប្រជាជនកម្ពុជា។ ពួកគេគួរតែអនុវត្តមនោគមវិជ្ជាថ្មីដោយភ្ជាប់ជាមួយមនោគមវិជ្ជាចាស់។ ពិថេកបានសិក្សាពីឆ្នាំ ១៩៨៨ ដល់ឆ្នាំ ១៩៩១ នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រ និងសិល្បៈនិងបានក្លាយជាព្រះសង្ឃនៅឆ្នាំ ១៩៩៤។ គាត់បានចាប់ផ្តើមគូរគំនូរនៅឆ្នាំ ១៩៩៧ ហើយបានគូររូប និងគូសវាសគំនូរបុរាណនៃរឿងរាមាយណៈសម្រាប់សម្តេចនរោត្តមសីហនុ។ ផ្អែកលើគំនូរបុរាណរូបតំណាងមើលឃើញទំនើប និងការប្រើប្រាស់សម្ភារៈសាមញ្ញ គាត់ឆ្លុះបញ្ចាំងពីដំណើរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ក្នុងនាមជាអ្នកសិល្បៈនិងជាអ្នករស់នៅតាមចិញ្ចើមផ្លូវ។
ព្រំវិចិត្រ កើតឆ្នាំ ១៩៥៦៖
“តើក្រុមគ្រួសារណាដែលមិនមានការភ័យខ្លាចនិងបែកបាក់? ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចទុក្ខវេទនានៅសម័យប៉ុលពតបានទេ។ វិចិត្រ បានសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈមុនពេលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាច។ គាត់បានធ្វើការជាសិល្បករក្នុងវិស័យអប់រំពេញមួយអាជីពរបស់គាត់។
“តើក្រុមគ្រួសារណាដែលមិនមានការភ័យខ្លាចនិងបែកបាក់? ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចទុក្ខវេទនានៅសម័យប៉ុលពតបានទេ។ វិចិត្រ បានសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈមុនពេលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាច។ គាត់បានធ្វើការជាសិល្បករក្នុងវិស័យអប់រំពេញមួយអាជីពរបស់គាត់។
សៅ ស្រីម៉ៅកើតឆ្នាំ ១៩៨៦៖
“អ្នកទាំងអស់គ្នានៅទីនេះអាចប្រាប់រឿងរ៉ាវអំពីខ្មែរក្រហម៖ ម្តាយឪពុកខ្ញុំ ជីដូន និងអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចបញ្ចប់រឿងរ៉ាវទាំងនេះបានទេនៅពេលពួកគេស្រក់ទឹកភ្នែក។ វានឹងចំណាយពេលយូរដើម្បីជាសះស្បើយ និងបំភ្លេចវាបាន។ ប្រវត្តិសាស្រ្តមិនដែលស្លាប់ទេ។ វាជាខ្មោចដែលនៅតែលងយើង។ យើងត្រូវប្រឈមនឹងពួកគេ។ ទោះយ៉ាងណា វាមិនមែនសម្រាប់អតីតកាលរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែឆ្ពោះទៅអនាគតរបស់យើងដែលយើងមើលទៅឥឡូវនេះ។ ស្រីម៉ៅបានបញ្ចប់ការសិក្សាពី PHARE ពន្លឺសិល្បៈក្នុងឆ្នាំ ២០០៦ ហើយធ្វើការនៅមជ្ឈមណ្ឌលអភិរក្សជីវចម្រុះអង្គរដែលនាងប្រើគំនូរជាឧបករណ៍អប់រំបរិស្ថាន និងបង្រៀនគំនូរ។ នាងក៏បានបង្ហាញស្នាដៃផ្ទាល់ខ្លួនរបស់នាងនៅក្នុងឆ្នាំ ២០០៨ ។
“អ្នកទាំងអស់គ្នានៅទីនេះអាចប្រាប់រឿងរ៉ាវអំពីខ្មែរក្រហម៖ ម្តាយឪពុកខ្ញុំ ជីដូន និងអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចបញ្ចប់រឿងរ៉ាវទាំងនេះបានទេនៅពេលពួកគេស្រក់ទឹកភ្នែក។ វានឹងចំណាយពេលយូរដើម្បីជាសះស្បើយ និងបំភ្លេចវាបាន។ ប្រវត្តិសាស្រ្តមិនដែលស្លាប់ទេ។ វាជាខ្មោចដែលនៅតែលងយើង។ យើងត្រូវប្រឈមនឹងពួកគេ។ ទោះយ៉ាងណា វាមិនមែនសម្រាប់អតីតកាលរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែឆ្ពោះទៅអនាគតរបស់យើងដែលយើងមើលទៅឥឡូវនេះ។ ស្រីម៉ៅបានបញ្ចប់ការសិក្សាពី PHARE ពន្លឺសិល្បៈក្នុងឆ្នាំ ២០០៦ ហើយធ្វើការនៅមជ្ឈមណ្ឌលអភិរក្សជីវចម្រុះអង្គរដែលនាងប្រើគំនូរជាឧបករណ៍អប់រំបរិស្ថាន និងបង្រៀនគំនូរ។ នាងក៏បានបង្ហាញស្នាដៃផ្ទាល់ខ្លួនរបស់នាងនៅក្នុងឆ្នាំ ២០០៨ ។
ស៊ិន សូដាកើតឆ្នាំ ១៩៨០៖
“គំនិតសំខាន់នៅពីក្រោយរបស់ខ្ញុំគឺបង្ហាញពីការលំបាករបស់ប្រជាជនក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ ពួកគេបានឃ្លាត ឆ្ងាយពីគ្រួសារហើយភាគច្រើនបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់។ ពួកគេមួយចំនួនត្រូវបានសម្លាប់ និងអ្នកផ្សេងទៀតជាច្រើនរស់ដោយអត់ឃ្លាន។ ពណ៌ខ្មៅតំណាងឱ្យភាពទុក្ខព្រួយ និងទុក្ខវេទនារបស់អ្នកទោស។ ស្នាមញញឹមនៅលើមុខពួកគេបង្ហាញពីការជាប់ពន្ធនាគារគ្មានទោសរបស់ពួកគេ។ ការងាររបស់នាងបានសង្កត់ធ្ងន់លើការធ្វើម៉ាស់ហើយនាងបានចូលរួមក្នុងការតាំងពិព័រណ៍នៅកន្លែងសិល្បៈដូចជាផ្ទះមេត្តា។ នៅឆ្នាំ ២០០៧ នាងបានក្លាយជាសមាជិកនៃក្រុមសិល្បៈស្ត្រីដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយសិល្បករខ្មែរ លីនដា សោភ័ណ។
“គំនិតសំខាន់នៅពីក្រោយរបស់ខ្ញុំគឺបង្ហាញពីការលំបាករបស់ប្រជាជនក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ ពួកគេបានឃ្លាត ឆ្ងាយពីគ្រួសារហើយភាគច្រើនបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់។ ពួកគេមួយចំនួនត្រូវបានសម្លាប់ និងអ្នកផ្សេងទៀតជាច្រើនរស់ដោយអត់ឃ្លាន។ ពណ៌ខ្មៅតំណាងឱ្យភាពទុក្ខព្រួយ និងទុក្ខវេទនារបស់អ្នកទោស។ ស្នាមញញឹមនៅលើមុខពួកគេបង្ហាញពីការជាប់ពន្ធនាគារគ្មានទោសរបស់ពួកគេ។ ការងាររបស់នាងបានសង្កត់ធ្ងន់លើការធ្វើម៉ាស់ហើយនាងបានចូលរួមក្នុងការតាំងពិព័រណ៍នៅកន្លែងសិល្បៈដូចជាផ្ទះមេត្តា។ នៅឆ្នាំ ២០០៧ នាងបានក្លាយជាសមាជិកនៃក្រុមសិល្បៈស្ត្រីដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយសិល្បករខ្មែរ លីនដា សោភ័ណ។
លោកសឿង វណ្ណារ៉ា កើតឆ្នាំ ១៩៦២៖
“ជាធម្មតាទាំងក្រុមគ្រួសារ និងសង្គមបានផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវការអប់រំ សេចក្តីស្រឡាញ់ ការអភ័យទោស ការអាណិតអាសូរ និងអារម្មណ៍នៃតម្លៃជាមនុស្ស។ មនុស្សជាច្រើនធំឡើងហ៊ុំព័ទ្ធដោយសុភមង្គលនៅក្នុងសង្គម និងគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំជឿថាប្រជាជនខ្មែរគិតច្រើនអំពីអតីតកាលនៃអំពើហឹង្សារបស់ពួកគេការធ្វើទារុណកម្មទាំងផ្លូវកាយនិងផ្លូវចិត្តនិងការពិតដែលថានៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហមខ្មែរបានសម្លាប់ជនជាតិរបស់ខ្លួន។ វណ្ណរ៉ាបានសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យRUFA និងនៅបណ្ឌិតសភាវិចិត្រសិល្បៈនៅវ៉ាសា បច្ចុប្បន្នជាសាស្ត្រាចារ្យបង្រៀនផ្នែកគំនូរនៅមហាវិទ្យាល័យសិល្បៈប្លាស្ទិច នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ។
“ជាធម្មតាទាំងក្រុមគ្រួសារ និងសង្គមបានផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវការអប់រំ សេចក្តីស្រឡាញ់ ការអភ័យទោស ការអាណិតអាសូរ និងអារម្មណ៍នៃតម្លៃជាមនុស្ស។ មនុស្សជាច្រើនធំឡើងហ៊ុំព័ទ្ធដោយសុភមង្គលនៅក្នុងសង្គម និងគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំជឿថាប្រជាជនខ្មែរគិតច្រើនអំពីអតីតកាលនៃអំពើហឹង្សារបស់ពួកគេការធ្វើទារុណកម្មទាំងផ្លូវកាយនិងផ្លូវចិត្តនិងការពិតដែលថានៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហមខ្មែរបានសម្លាប់ជនជាតិរបស់ខ្លួន។ វណ្ណរ៉ាបានសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យRUFA និងនៅបណ្ឌិតសភាវិចិត្រសិល្បៈនៅវ៉ាសា បច្ចុប្បន្នជាសាស្ត្រាចារ្យបង្រៀនផ្នែកគំនូរនៅមហាវិទ្យាល័យសិល្បៈប្លាស្ទិច នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ។
សួស សូដាវី កើតឆ្នាំ ១៩៥៥៖
“គំនូររបស់ខ្ញុំខ្មៅ និងស។ ខ្ញុំបានប្រើរូបភាពរបស់អ្នកដែលត្រូវបានគេសម្លាប់ព្រោះខ្ញុំជឿថាវិញ្ញាណរបស់ពួកគេមិនបានទៅសុគតិភពទេ។ ពួកគេមិនបានដឹងថាពួកគេនឹងស្លាប់ឬហេតុអ្វីពួកគេត្រូវស្លាប់នោះទេ។ រូបភាពដែលខ្ញុំបានបញ្ចូលត្រូវបានថតពីខាងក្រោយមិនមែនពីខាងមុខទេ។ ពួកគេសំដៅទៅលើជនរងគ្រោះក្នុងរបបខ្មែរក្រហមទាំងអស់មិនត្រឹមតែអ្នកដែលបាត់បង់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ។ សូដាវីបានសិក្សានៅបណ្ឌិត្យសភាវិចិត្រសិល្បៈនៅទីក្រុងប៊ូដាផេស្ត។ សព្វថ្ងៃលោកគឺជាអនុប្រធាននាយកដ្ឋានសិល្បៈប្លាស្ទិច និងសិប្បកម្មនៃក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្ប:។
“គំនូររបស់ខ្ញុំខ្មៅ និងស។ ខ្ញុំបានប្រើរូបភាពរបស់អ្នកដែលត្រូវបានគេសម្លាប់ព្រោះខ្ញុំជឿថាវិញ្ញាណរបស់ពួកគេមិនបានទៅសុគតិភពទេ។ ពួកគេមិនបានដឹងថាពួកគេនឹងស្លាប់ឬហេតុអ្វីពួកគេត្រូវស្លាប់នោះទេ។ រូបភាពដែលខ្ញុំបានបញ្ចូលត្រូវបានថតពីខាងក្រោយមិនមែនពីខាងមុខទេ។ ពួកគេសំដៅទៅលើជនរងគ្រោះក្នុងរបបខ្មែរក្រហមទាំងអស់មិនត្រឹមតែអ្នកដែលបាត់បង់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ។ សូដាវីបានសិក្សានៅបណ្ឌិត្យសភាវិចិត្រសិល្បៈនៅទីក្រុងប៊ូដាផេស្ត។ សព្វថ្ងៃលោកគឺជាអនុប្រធាននាយកដ្ឋានសិល្បៈប្លាស្ទិច និងសិប្បកម្មនៃក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្ប:។
ស្វាយ កេន កើតឆ្នាំ ១៩៣៣ ស្លាប់ឆ្នាំ ២០០៨៖
“អ្នកអាចឃើញខ្ញុំអង្គុយលើកៅអីនៅមន្ទីរពេទ្យខ្មែរក្រហមដោយគ្មានអាវរង់ចាំបបរអង្ករ។ វាយឺតពេល ហើយប៉ុន្តែយើងមិនទាន់បានទទួលវាទេ។ នាឡិកាដែលអ្នកអាចឃើញនៅក្នុងគំនូរនេះមិនមាននៅពេលនោះទេ។ យើងបានទាយ ពេលវេលា ដោយព្រះអាទិត្យ។ កេន ធ្វើការជាអ្នករត់តុ និងជាលើកឥវ៉ាន់នៅសណ្ឋាគារឡឺរ៉ូយ៉ាល់អស់រយៈពេល ៣៤ ឆ្នាំ។ ក្នុងអំឡុង ពេលនោះគាត់បានចាប់ផ្តើមបង្កើតគំនូរព្រាងនៃជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់ប្រជាជនកម្ពុជា។ អត្ថបទនេះស្តីពីការងាររបស់គាត់ដែរបានលេចចេញនៅក្នុងការបោះពុម្ពផ្សាយជាច្រើនរួមមានសារព័ត៌មានសិល្បៈអាស៊ី វៀតណាមថាមស៍ និងកាសែតញូវយ៉កថែមស៍។
“អ្នកអាចឃើញខ្ញុំអង្គុយលើកៅអីនៅមន្ទីរពេទ្យខ្មែរក្រហមដោយគ្មានអាវរង់ចាំបបរអង្ករ។ វាយឺតពេល ហើយប៉ុន្តែយើងមិនទាន់បានទទួលវាទេ។ នាឡិកាដែលអ្នកអាចឃើញនៅក្នុងគំនូរនេះមិនមាននៅពេលនោះទេ។ យើងបានទាយ ពេលវេលា ដោយព្រះអាទិត្យ។ កេន ធ្វើការជាអ្នករត់តុ និងជាលើកឥវ៉ាន់នៅសណ្ឋាគារឡឺរ៉ូយ៉ាល់អស់រយៈពេល ៣៤ ឆ្នាំ។ ក្នុងអំឡុង ពេលនោះគាត់បានចាប់ផ្តើមបង្កើតគំនូរព្រាងនៃជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់ប្រជាជនកម្ពុជា។ អត្ថបទនេះស្តីពីការងាររបស់គាត់ដែរបានលេចចេញនៅក្នុងការបោះពុម្ពផ្សាយជាច្រើនរួមមានសារព័ត៌មានសិល្បៈអាស៊ី វៀតណាមថាមស៍ និងកាសែតញូវយ៉កថែមស៍។
ទិត្យ កានិថា កើតឆ្នាំ ១៩៨៧៖
“ខ្ញុំបានដាក់ចំណងជើងស្នាដៃរបស់ខ្ញុំថា ៉គុកឥតជញ្ជាំង ៉ ។ ក្នុងរបបខ្មែរក្រហមប្រទេសទាំងមូលគឺជាពន្ធនាគារ។ វានឹងគ្មានប្រយោជន៍អ្វីទេក្នុងការដាក់ច្រវ៉ាក់មនុស្សខណៈដែលពួកគេគ្មានសេរីភាព។ កន្និដ្ឋា បានសិក្សាផ្នែករចនាផ្ទៃខាងក្នុងនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ។ នាងបង្ហាញការតំឡើងរបស់នាងនៅក្នុងសារមន្ទីរនិងវិចិត្រសាលទូទាំងពិភពលោក។
“ខ្ញុំបានដាក់ចំណងជើងស្នាដៃរបស់ខ្ញុំថា ៉គុកឥតជញ្ជាំង ៉ ។ ក្នុងរបបខ្មែរក្រហមប្រទេសទាំងមូលគឺជាពន្ធនាគារ។ វានឹងគ្មានប្រយោជន៍អ្វីទេក្នុងការដាក់ច្រវ៉ាក់មនុស្សខណៈដែលពួកគេគ្មានសេរីភាព។ កន្និដ្ឋា បានសិក្សាផ្នែករចនាផ្ទៃខាងក្នុងនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ។ នាងបង្ហាញការតំឡើងរបស់នាងនៅក្នុងសារមន្ទីរនិងវិចិត្រសាលទូទាំងពិភពលោក។
ទិត្យ វាសនា កើតឆ្នាំ ១៩៨៤៖
ចំពោះប្រជាជនកម្ពុជាម្ជុលដែលភ្ជាប់នឹងក្រណាត់ខ្មៅតំណាងអោយការកាន់ទុក្ខ។ ប្រជាជនកម្ពុជាជឿលើព្រះពុទ្ធសាសនា ទោះយ៉ាងណាកំឡុងពេលរបបនេះប្រជាជនមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យសម្តែងការកាន់ទុក្ខចំពោះមរណភាពណាមួយឡើយ។ ពួកគេបានរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង តែពួកគេមិនមានវិធីដើម្បីបង្ហាញវាចេញទេព្រោះទុក្ខព្រួយត្រូវបានគេមើលឃើញថាវាជាការក្បត់នៃរបបនេះហើយឈានដល់ការស្លាប់។ វាជាសុបិន្តអាក្រក់ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រប្រទេសកម្ពុជា ខ្មែរសម្លាប់ខ្មែរ។ វាសនាបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ (RUFA) និងបានតាំងពិព័រណ៌នៅវិចិត្រសាលផ្សេងៗគ្នាក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។ នាងធ្វើការនៅក្រសួងវប្បធម៌និងវិចិត្រសិល្បៈ និងបង្រៀននិស្សិតនៅសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទនិងវិចិត្រសិល្បៈ។
ចំពោះប្រជាជនកម្ពុជាម្ជុលដែលភ្ជាប់នឹងក្រណាត់ខ្មៅតំណាងអោយការកាន់ទុក្ខ។ ប្រជាជនកម្ពុជាជឿលើព្រះពុទ្ធសាសនា ទោះយ៉ាងណាកំឡុងពេលរបបនេះប្រជាជនមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យសម្តែងការកាន់ទុក្ខចំពោះមរណភាពណាមួយឡើយ។ ពួកគេបានរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង តែពួកគេមិនមានវិធីដើម្បីបង្ហាញវាចេញទេព្រោះទុក្ខព្រួយត្រូវបានគេមើលឃើញថាវាជាការក្បត់នៃរបបនេះហើយឈានដល់ការស្លាប់។ វាជាសុបិន្តអាក្រក់ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រប្រទេសកម្ពុជា ខ្មែរសម្លាប់ខ្មែរ។ វាសនាបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ (RUFA) និងបានតាំងពិព័រណ៌នៅវិចិត្រសាលផ្សេងៗគ្នាក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។ នាងធ្វើការនៅក្រសួងវប្បធម៌និងវិចិត្រសិល្បៈ និងបង្រៀននិស្សិតនៅសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទនិងវិចិត្រសិល្បៈ។
តូវុត្ថាកើតឆ្នាំ ១៩៧៥ ជាសាស្រ្តាចារ្យសិល្ប៖
សូនរូបនៅខេត្តបាត់ដំបង និងបានបង្កើតហ្វារពន្លឺសិល្បៈ ។ ក្នុងឆ្នាំ ២០០៥ គាត់បានក្លាយជានាយកនៃក្រុមសៀកហ្វារពន្លឺសិល្បៈដែលធ្វើដំណើរសម្តែងឆ្លងកាត់អឺរ៉ុប។ គាត់បន្តបង្ហាញស្នាដៃរបស់គាត់ទាំងនៅអឺរ៉ុប និងកម្ពុជា។
សូនរូបនៅខេត្តបាត់ដំបង និងបានបង្កើតហ្វារពន្លឺសិល្បៈ ។ ក្នុងឆ្នាំ ២០០៥ គាត់បានក្លាយជានាយកនៃក្រុមសៀកហ្វារពន្លឺសិល្បៈដែលធ្វើដំណើរសម្តែងឆ្លងកាត់អឺរ៉ុប។ គាត់បន្តបង្ហាញស្នាដៃរបស់គាត់ទាំងនៅអឺរ៉ុប និងកម្ពុជា។
វណ្ណឌី រតនាកើតឆ្នាំ ១៩៧៩៖
“ការតម្លើងរបស់ខ្ញុំបង្ហាញក្តារអុកនយោបាយ។ មានប្លុកពីរ ឬប្រទេស២នៅក្នុងការតំឡើង។ ពួកគេគឺជាសហរដ្ឋអាមេរិក និងជាអតីតសហភាពសូវៀត។ ប្រទេសកម្ពុជាជាប្រទេសមួយដែលរងគ្រោះដោយមនោគមវិជ្ជានៃប្លុកទាំងពីរដែលត្រូវបានតំណាងដោយការ៉េក្រហមក្នុងចំណោមទីលានខ្មៅទាំងអស់នៅក្នុងការតំឡើង។ រតនាជាអ្នកថតរូបរៀនដោយខ្លួនឯង។ បច្ចុប្បន្នខ្ញុំរស់នៅក្នុងប្រទេសចិន។ ស្នាដៃរបស់គាត់ត្រូវបានបង្ហាញទូទាំងពិភពលោក។
“ការតម្លើងរបស់ខ្ញុំបង្ហាញក្តារអុកនយោបាយ។ មានប្លុកពីរ ឬប្រទេស២នៅក្នុងការតំឡើង។ ពួកគេគឺជាសហរដ្ឋអាមេរិក និងជាអតីតសហភាពសូវៀត។ ប្រទេសកម្ពុជាជាប្រទេសមួយដែលរងគ្រោះដោយមនោគមវិជ្ជានៃប្លុកទាំងពីរដែលត្រូវបានតំណាងដោយការ៉េក្រហមក្នុងចំណោមទីលានខ្មៅទាំងអស់នៅក្នុងការតំឡើង។ រតនាជាអ្នកថតរូបរៀនដោយខ្លួនឯង។ បច្ចុប្បន្នខ្ញុំរស់នៅក្នុងប្រទេសចិន។ ស្នាដៃរបស់គាត់ត្រូវបានបង្ហាញទូទាំងពិភពលោក។
វ៉ាន់ ណាតឆ្នាំ ១៩៤៦ - ២០១១៖
“ខ្ញុំត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅថ្ងៃទី ៣០ ខែធ្នូឆ្នាំ ១៩៧៧ ពីព្រោះខ្ញុំត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីបទប្រមូលផ្តុំចលនាប្រឆាំងនឹងគោលនយោបាយបដិវត្ត និងជាភ្នាក់ងារ CIA ។ នៅក្នុងឯកសារគាត់ត្រូវបានហៅថា“ វិចិត្រករនៅក្នុងតំបន់សត្រូវ” ។ បន្ទាប់ពីត្រូវបានធ្វើទារុណកម្មនិងសួរចម្លើយអស់រយៈពេល ៧ ថ្ងៃនៅកណ្តាលវត្តក្នុងខេត្តបាត់ដំបងខ្ញុំត្រូវបានគេដឹកទៅទីក្រុងភ្នំពេញជាមួយអ្នកទោសជាង ៣០ នាក់ផ្សេងទៀតក្នុងរថយន្តពីរគ្រឿង។ មុនពេលសង្រ្គាមគាត់បានគូរផ្ទាំងរូបភាពខ្សែភាពយន្ត និងរូបថត។ វ៉ាន់ ណាត គឺជាម្នាក់ក្នុងចំនោមអ្នកនៅរស់រានមានជីវិតពីគុកទួលស្លែងដែលមានមនុស្សជិត ២ម៉ឺននាក់បានស្លាប់។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ លោកវ៉ាន់ ណាត ត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលថ្មីស្នើសុំឱ្យគូររូបភាពនៃទារុណកម្មពន្ធនាគារដើម្បីឲ្យពិភពលោកដឹងអំពីភាពអាថ៌កំបាំងនៃវាលពិឃាត។ ស្នាដៃខ្លះរបស់គាត់ត្រូវបានព្យួរនៅក្នុងសារមន្ទីរដែលបានប្រែពីពន្ធនាគារសព្វថ្ងៃ។
“ខ្ញុំត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅថ្ងៃទី ៣០ ខែធ្នូឆ្នាំ ១៩៧៧ ពីព្រោះខ្ញុំត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីបទប្រមូលផ្តុំចលនាប្រឆាំងនឹងគោលនយោបាយបដិវត្ត និងជាភ្នាក់ងារ CIA ។ នៅក្នុងឯកសារគាត់ត្រូវបានហៅថា“ វិចិត្រករនៅក្នុងតំបន់សត្រូវ” ។ បន្ទាប់ពីត្រូវបានធ្វើទារុណកម្មនិងសួរចម្លើយអស់រយៈពេល ៧ ថ្ងៃនៅកណ្តាលវត្តក្នុងខេត្តបាត់ដំបងខ្ញុំត្រូវបានគេដឹកទៅទីក្រុងភ្នំពេញជាមួយអ្នកទោសជាង ៣០ នាក់ផ្សេងទៀតក្នុងរថយន្តពីរគ្រឿង។ មុនពេលសង្រ្គាមគាត់បានគូរផ្ទាំងរូបភាពខ្សែភាពយន្ត និងរូបថត។ វ៉ាន់ ណាត គឺជាម្នាក់ក្នុងចំនោមអ្នកនៅរស់រានមានជីវិតពីគុកទួលស្លែងដែលមានមនុស្សជិត ២ម៉ឺននាក់បានស្លាប់។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ លោកវ៉ាន់ ណាត ត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលថ្មីស្នើសុំឱ្យគូររូបភាពនៃទារុណកម្មពន្ធនាគារដើម្បីឲ្យពិភពលោកដឹងអំពីភាពអាថ៌កំបាំងនៃវាលពិឃាត។ ស្នាដៃខ្លះរបស់គាត់ត្រូវបានព្យួរនៅក្នុងសារមន្ទីរដែលបានប្រែពីពន្ធនាគារសព្វថ្ងៃ។
យ៉ាមសុខលីកើតឆ្នាំ ១៩៨៤៖
"កញ្ចក់គឺជាឧបករណ៍សម្រាប់ឆ្លុះបញ្ចាំង។ នៅពេលឈរនៅមុខកញ្ចក់ជាមួយមនុស្សដែលមានចិត្តល្អ និងអាណិតអាសូរយើងឃើញទេវតាកំពុងផ្លុំត្រែពីលើមេឃ។ ប្រសិនបើយើងដាក់សមាជិកខ្មែរក្រហមនៅមុខកញ្ចក់យើងនឹងឃើញរូបភាពគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលរបស់មនុស្ស - ប្រជាជនកម្ពុជា ជិត២ លាននាក់ដែលត្រូវគេសម្លាប់ ឬស្លាប់ដោយអត់ឃ្លាន” ។ សុខលីបានសិក្សាផ្នែកស្ថាបត្យកម្មនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ។ គាត់ធ្វើការជាស្ថាបត្យករម្នាក់នៅភ្នំពេញ។
"កញ្ចក់គឺជាឧបករណ៍សម្រាប់ឆ្លុះបញ្ចាំង។ នៅពេលឈរនៅមុខកញ្ចក់ជាមួយមនុស្សដែលមានចិត្តល្អ និងអាណិតអាសូរយើងឃើញទេវតាកំពុងផ្លុំត្រែពីលើមេឃ។ ប្រសិនបើយើងដាក់សមាជិកខ្មែរក្រហមនៅមុខកញ្ចក់យើងនឹងឃើញរូបភាពគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលរបស់មនុស្ស - ប្រជាជនកម្ពុជា ជិត២ លាននាក់ដែលត្រូវគេសម្លាប់ ឬស្លាប់ដោយអត់ឃ្លាន” ។ សុខលីបានសិក្សាផ្នែកស្ថាបត្យកម្មនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ។ គាត់ធ្វើការជាស្ថាបត្យករម្នាក់នៅភ្នំពេញ។
